My love turns into my best friend.

My love turns into my best friend.

Mahirap man paniwalaan pero totoo.

Mahal ko sya.

Mahal nya ako.

Mahal namin ang isa't isa.

Pero hindi ibig sabihin itinadhana kami para sa isa't isa.

May mga bagay talaga na sadyang mahirap ipaliwanag tanging kami lang ang nakakaintindi. 

May mga bagay na wala namang ibang naging dahilan pero kelangan narin naming tuldukan. 

We are happy with each others company but it doesn't mean that we're perfect. Kasi nga walang perfect di ba? We fought, we argue but its just us. We don't even have third part issue. None of us fell for other person but we decided to become a bestfriend. They say "nagiging tanga daw ang tao pag na-iinlove" well I guess I agree to that it really is. Cause nakakatanga talaga. Napapangiti ka ng wala sa oras, gumigising ka ng hindi naman dapat, nag aalala ka ng wala lang, at nag aantay ka sa wala. Oh di ba tanga. Pero in all of that, Nakakatuwang isipin at alalahanin na nainlove ako. Hindi sa maling tao. Pero sa taong itinakdang turuan ako kung pano ba magmahal ang isang tulad ko. Masarap mag mahal, at the same time masakit masaktan. Masarap magmahal kase lagi kang inspired, mapapaisip ka na lang na gumigising ka dahil anjan sya inaantay ang chat mo, may nag-aalala sayo na iba di tulad ng pag aalala ng pamilya at barkada mo, may nagbabawal sayo kasi ayaw nya. Masakit kasi di natin maamin sa sarili natin na kelangan ng bumitaw. Na may hinahanap hanap tayong gagawin nila pero hindi na naman mangyayare. Makikita na lang natin ang sarili natin umiiyak habang nakikinig ng musikang tugma sa ating nararamdaman. But what love taught me how to be strong enough. To be strong enought in making decisions, planning, and choosing. Kasi di naman madaling mainlove eh. Di mo alam isang araw gigising ka na lang eto, mahal mo na sya. Ni hindi mo alam kung bakit, paano at kelan. Nag umpisa sa salitang "hi", at nag tapos sa salitang "bestfriend?". Crazy right? Mahal namin ang isa't isa pero pinili naming maging mag bestfriend. Well kami lang ang nakakaintindi nun. We're not meant for happy ending like fairy tale taught us. Nakakatawa kasi nung bata pa ako pinangarap ko rin ang mala fairytale story. Nabibigyan ng guy si girl ng bulaklak at sasabihan ng mga mabubulaklak na salita. Well it turns out na kung ano yung gusto mo yun ang hindi binibigay sayo. Ayoko ng social media love story. Yung magkakakilala lang sa social media. Na maiinlove sa social media rin. Well ganto na talaga ang generation eh. We met in one app called "s-k-o-u-t". Nakakatawa pero dun ko sya nakilala. I act like a boy not in physical. At first sinusungitan ko sya pero sya todo suyo sa ugali ko. Alam ko naman medyo playboy sya. And then he said na dati syang chick boy. Eh ako naman marami akong crush. Syempre single since birth eh. Di naman ako pangit di rin maganda. Im on the average type of person. Tama lang kumbaga. I just choose to study first before anything. 

Well fourth year college na ako ng makilala ko sya. I am 21 that time and he is 22. Dahil nga masungit ako at sya makulit, pinansin ko na rin para matahimik. Pero after one month naming mag ka-chat eh nag paalam sya na di na muna sya makakapag chat. So I said "ok". Kasi wala naman sa akin kung di sya mag cha chat. After almost two months, he's back with the goal na mapaibig ako. Not that na challenge sya na dahil masungit ako or dahil di pa ako nagkakaboyfriend but the thing na, mahal na pala nya ako. He's always asking, kung kumain na ako? Asan ako? Sino kasama ko? Anong ginagawa ko? Kung masaya daw ba ako? At first I feel weird. Then he told me that he's inlove with me. I just said why me? Of all people why me? Why oh why? But he can't explain either. Then he ask me if he have a chance. I just told to him that I am not yet graduating. Then he will wait until I graduate. He is working so he can't come here in my place for us to meet. We had the chance to meet but I refuse. Maybe because I am not ready that time. Yes I already like him but I don't know why I refuse to see him that time.