Είναι 6 το πρωί, δεν ξέρω γιατί ξύπνησα τόσο νωρίς. Υποθέτω πω έχω λίγο άγχος για την σημερινή μέρα.
Βασικά θα με χαρακτήριζα περισσότερο φοβισμένη παρά αγχωμένη. Το ίδιο συναίσθημα έχω κάθε φορά που είναι να κάνουμε κάτι παρόμοιο με τα παιδιά.
Σήμερα είναι η μεγάλη μέρα, είναι η μέρα που θα παμε σε εκείνο το σπίτι. Εγώ, η Λίνα, η Κέιτ, ο Νικ, ο Γουιλ.
Είναι ένα σπίτι με τεράστια υπερφυσική ιστορία. Δεν θα έπρεπε να πιστεύω σε αυτά είμαι 17 χρόνων πια... όμως τα ίδια τα γεγονότα είναι αυτά που με εμποδίζουν να πω πως όλα αυτά δεν υπάρχουν.
Πριν από δύο χρόνια βρέθηκε μια κοπέλα δολοφονημενη δίπλα σε ένα ποτάμι κοντά στην πόλη μας, με ζωγραφισμένο ένα σύμβολο πάνω στο κεφάλι της, ήταν ένας κύκλος με ένα άλφα η ένα αστέρι στο κέντρο δεν είμαι σίγουρη.
Τότε δεν ήξερα τι ήταν. Την προηγούμενη χρονιά δύο φίλες βρέθηκαν επίσης δολοφονημενες δίπλα από μια χωματερή είχαν πάνω στα κεφάλια τους το ίδιο συμβολο.
Ο Νικ που ασχολείται με υπολογιστές και τα σχετικά το έψαξε. Το συγκεκριμένο σύμβολο σημαίνει, ότι κάποιος είναι δούλος, δούλος ενός δαίμονα η μάλλον του ίδιου του διαβόλου.
Είχα διαβάσει κάποτε ότι αυτοί οι άνθρωποι ονομάζονται μασωνοι και είναι οι δούλοι του Σατανά. Σε αυτή την περίπτωση όμως δεν νομίζω να ισχύει κατι τετοιο. Δεν έχω ιδέα όμως γιατί έχουν κάτι τέτοιο ζωγραφισμένο πάνω στο κεφάλι τους. Όπως και να χει όμως από δω και περα πρέπει όλοι να προσέχουμε πολύ.
Στο σπίτι αυτό απαγορεύεται η είσοδος για τουλάχιστον είκοσι χρόνια, είχε γίνει μια περίεργη ανθρωποκτονία μάλλον για αυτό. Λέω περίεργη γιατι ακούστηκε ότι οι άνθρωποι εκεί μέσα σκότωναν τους εαυτου τους η κατι τέτοιο.
Στους γονείς μου έχω πει ότι θα πω για κάμπινγκ με τα παιδιά για μερικές μέρες. Αν τους έλεγα την αλήθεια πιθανότατα να μην με άφηναν να κοιμηθώ μακρυά από το σπίτι. Το συγκεκριμένο σπίτι ακούει στο όνομα "το σπίτι των Ρομπινς" και είναι αρκετά χιλιόμετρα από δω, που θα πει ότι πρέπει να ξεκινήσουμε νωρίς για να μην έχει νυχτώσει πολύ όταν φτασουμε.
Είναι 7:30 και κατά τις οκτώ θα έρθει η Κέιτ με το τζιπ της να με πάρει. Στην συνέχεια θα πάμε να πάρουμε τα παιδιά και ύστερα θα φύγουμε.
Ο Νικ μας είπε να φορέσουμε κάτι άνετο φοράω λοιπόν τις φόρμες μου να τα αθλητικά μου και κατεβαίνω στην κουζίνα. Εκεί βρίσκεται η μαμ μου, την καλημεριζω και πριν προλαβω να πω κατι αλλο χτυπάει το κουδούνι.
Η Κέιτ ήρθε νωρίτερα από ότι νόμιζα. Η κειτ ειναι 21 ειμαι η ποιο μικρη στην παρεα.Αποχαιρετω την μαμά μου και αφού μου δώσει εκατό συμβουλές για το κάμπινγκ επιτελους φεύγουμε. Μπαίνω στο αμάξι και ξεφυσαω.
"Αμαρα πρέπει να χαλαρώσεις τιποτα κακό δεν θα συμβεί, για την πλάκα μας παμε" μου λέει και μου χαμογελαει, αυτή η κοπέλα ποτέ δεν φοβήθηκε τίποτα.
Δύο λεπτά αργότερα φτάνουμε στην πλατεία όλου μας περιμένουν οι υπόλοιποι. Φορτώνουν τα πράγματα τους και ξεκιναμε.
"Πάρτε από ενα" μας λέει ο Νικ και μας δίνει να διαλέξουμε από έναν ασυρματο.
"Είναι απαραίτητο?" Ρωτάει η Λίνα.
"Ναι για κάθε ενδεχόμενο. Πότε δεν ξέρεις τι θα συμβεί."
"Τι μπορεί να συμβεί?" Ρωτάω δείχνοντας τον φόβο μου.
"Τίποτα δεν θα συμβεί μην ανυσηχεις" λέει ο Γουιλ και μου πιάνει το χέρι, με το Γουιλ είμαστε μαζι εδώ και κάτι μήνες.
Μετά από περίπου τρεις ώρες φτάνουμε στο περιβόητο δάσος η Κέιτ ξεφυσαει και σταματάει το αμάξι.
"Τι συμβαίνει?" Την ρωτάει ο Νικ.
"Ο δρόμος είναι πολύ στενός, δεν χωράει το αμάξι να περάσει, θα πρέπει να το πάρουμε με τα πόδια."
"Δεν αρχίσαμε καλα" λέει η Λίνα και βγαίνει πρώτη από το αμάξι. Ανοίγουμε το πορτ πάρκα και περνούμε τα πράγματα μας.
Είναι ακόμα έντεκα ηωρα το πρωί δεν έχω λόγο να φοβάμαι. Όσο πιο πολύ όμως μπαίνουμε μέσα στο δάσος τόσο πιο πολύ αγριευομαι. Είναι τόσο ήσυχο και τόσο τρομαχτικό.
"Περπατάμε ώρες και πουθενά το κωλοσπιτο." Λέει η Λίνα και κάθεται πάνω σε έναν βράχο.
"Θα το βρούμε κάνε υπομονη" της λέει ο Νικ ό οποίος κρατεί μια μικρή κάμερα και τραβάει τα πάντα.
"Δεν έχω σήμα...εσύ?" Ρωτάω τον Γουιλ ό οποίος αφού κοιτάξει το κινητό του μου απαντάει αρνητικά.
"Τέλεια, δεν έχουμε σήμα και δεν ξέρουμε που σκατα πηγαίνουμε" φωνάζει η Λίνα.
"Μπορείς να σκάσεις απλά συνέχισε να προχώρας, χάνουμε χρόνο έτσι." Της λέει η Κέιτ.
Ξαφνικά ένα μαύρο τοπ ιο σκέπασε το δασος, ειναι μόλις πέντε πως γίνετε να νυχτώνει από τώρα?
"Τι σκαταα?" ξανά λέει η λινα. Αρχιζω να φοβαμαι. Ηταν πολυ αποτομο, από ότι φαίνεται θα γυρίσουμε πίσω στο αμάξι.
"Ας γυρίσουμε πισω" λέει ο Γουιλ.
"Έχουμε ένα πρόβλημα" λέει ο Νικ
"Τι έγινε τώρα?" Ρωτάει η Κέιτ.
"Δεν έχει σήμα το τζιπιες μου, ούτε μια γραμμή"
"Και τι σημαινει αυτο ?" Ρωτάω φοβισμένη αν και γνωρίζω την απάντηση.
"Σήμερα ας κατασκηνοσουμε εδω, και αύριο ίσως να έχει έρθει το σημα."
Σ.Μ.😈😈❤❤
