Κοκκαλωνω στην θέση μου και νιώθω το αίμα μου να παγώνει.Μουδιαζω, ένα περίεργο συναίσθημα δημιουργείται μέσα μου.
Δεν παίρνω το βλέμμα μου από το πρόσωπο της ενώ προσπαθώ να διαβάσω την έκφραση της για να καταλάβω τι στο διάολο συμβαίνει.
Το μυαλό μου πάει στην Λίνα, αλλά αποκλείεται να είναι αυτή.Αν ήταν θα μιλούσε .
Νιωθω την φιγούρα από πίσω μου όλο και ποιο κοντά και κλείνω τα μάτια μου αφήνοντας τον φόβο να με κατακλύσει.
Την στιγμή που περιμένω να συμβεί κάτι κακό η Κέιτ αναστενάζει από ανακούφιση.Μαλλον έφυγε. Το πρόσωπο της όμως φαινεται ακόμα τρομοκρατειμενο.
"Τι ήταν αυτό? "δεν αναγνωρίζω την φωνή μου καθώς ρωτάω την Κέιτ.
Ο λαιμός μου είναι στεγνος και τα χέρια μου συνεχίζουν να τρέμουν.Παιρνω την απόφαση να κοιτάξω πίσω και το μόνο που μπορώ να διακρίνω στην ξαφνική ομίχλη είναι τα ψηλά πράσινα δέντρα.
"Δεν ξερω..." απαντάει σιγανά σαν να μιλάει στον εαυτό της.Κουναει το κεφαλι της για να ξεκαθαρίσει της σκέψεις της και συνεχίζει...
"Δεν κατάλαβα. Ήταν μια σκιά αλλά δεν φάνηκαν πολλά... Το μονο που είδα ήταν γυαλιστερά μάτια" λέει και φαίνεται να φέρνει ξανά την εικόνα στο μυαλό της.
Θελω να ρωτήσω και αλλά όμως πριν προλαβω να ανοίξω το στόμα μου μια άλλη φωνή ακούγεται από πίσω και βήματα που μας πλησιάζουν.
"Ούτε ίχνος της Λίνας, νομίζω πως πρέπει να αρχίσουμε να ανησυχούμε " λέει ο Νικ όμως δεν του δίνω σημασία.
Μόλις βλέπω τον Γουιλ τρέχω και πέφτω στην αγκαλιά του.
Η συμπεριφορά μου μπορεί μα είναι υπερβολική όμως είμαι σίγουρη ότι κάτι δεν πάει καλά με αυτό το μέρος.
Ξέρω ότι πρέπει να φύγουμε ,να τρέξουμε μακριά από εδώ αλλά δεν πρόκειται να εγκαταλείψουμε την Λίνα.
"Είσαι καλά? " ρωτάει ο Γουιλ στο αυτί μου και τα χέρια του κρατάνε την μέση μου.
" θέλω να πιστεύω πως ναι " του λέω χαμογελοντας.
" Τι θα γίνει " λέω αναφερομενη στην Λίνα. Όλοι κοιτιουνται μεταξύ τους και η φωνή της Κέιτ μας ξαφνιάζει.
" Πρέπει να ψάξουμε και άλλο δεν γίνεται να την αφήσουμε. "Λέει και συμφωνώ μαζί της.
Έχει δίκαιο δεν μπορούμε να την αφήσουμε. Αν δεν ξημερωσει τα πράγματα είναι πολύ δύσκολα.
