selam ben... neyse ya bosverin adim neyse ne ben olmeyi bile beceremeyen korkagin teki etrafinda tanidigi butun mutlu aile tablolarinin hepsinin birer birer bitisini izleyen biri 3 ay sonra hayatinin sinavina giricek ama sinav onceliklerinin cok gerilerinde olan biri abisi cok uzaklarda olan ve onun eksikligini dolduramayan biri bir cocugu sevip her gun tekrar tekrar ayni mesaji yazip -seni seviyorum - bir turlu gondericek gotu kendinde bulamayan biri ve en sonunda yanlisliklada olsa o mesaji gonderdiginde cocuktan gelen cevapla -iyi cikalim- havalara ucan ama ciktiklari ilk gunden cocuk opuselimmi dediginde sirf hayir dedigi icin terk edilen biri iste boktan hayatimin kisa ozeti
bakin buraya bunlari yazmamin sebebi kendimi boslukta hissetmem ve birilerine bunlari anlatmassam delirecek olmam okuyucu toplamak veya vote almak gibi bir amacim yok sadece bazen kendime bir cikmazda buluyorum ve disardan bakildiginda bir cikis yolu varmi onu merak ediyorum
