Cidden çok yalnızım. Hemde tahmin edemiyeceğiniz kadar. Ailem beni 5 yıl önce terk etti. Diğer tanıdıklar falan yok zaten. Hem lise son sınıfa gidiyorum, hemde bir cafede garson olarak çalışıyorum. Bilirsiniz,geçinmek için falan. Bugün gene iş dolu bir cumartesine uyandım. İşe gitmek istemiyorum ama elimden gelen bir şey yok. İş uniformamı üstüme geçirdim ve cafeye gittim. İlk iş temizlik yapmak. Ha işte bir müşteri. Ama bir saniye... Bu saate cafe açık değilki. Adamın maskesi var. Yüzünü seçemiyorum. Ama uzun biri. Kaslı sayılmaz. Olamaz maskesini çıkardı. Oldukça yakışıklı biri. Bekle adam bana doğru geliyor. Üstümü başımı düzelttim.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
-
Bir ihtimal burda çalışıyor olabilirmisin? -E-evet. B-ben burda çalışıyorum. Adamın nefesini yüzümde hissettim. -Bana patronun yerini gösterebilir misin? Afallamış gibi geri çekildim. -Beni izle. Ben önde adam arkada patronun olduğu odaya gittik. (Patron)-Aa demek geldin Seokjin. Dedi ve "Seokjin" 'in elini sıktı. Belkide onlarca kişinin giyipde çıkardığı 'erkek' uniformasını Seokjin e verdi ve "Bugün başla" dedi. Birlikte odadan çıktık. Ona tuvaletleri gösterdim. -Iııı şey... -Ney..? -Bu tuvaletler fazla küçük değil mi? -Offf! Gir şuraya. -Bari beni bekle seninle tanışmak istiyorum. 2 dk kadar onu bekledikten sonra dışarı çıktı. -Ben Kim Seokjin. Ama bana Jin de diyebilirsin. -Ben de Kang Ji Woo. -Eee Ji Woo söyle bakalım hayatın nasıl geçiyor? -Seni bilmem ama ben hiç de iyi bir yaşam sürmüyorum. Gözümden akan bir damla yaşı elimin tersiyle sildim. Ve Jin in şaşkın bakışları altında işime devam ettim...
