KAYBEDİŞ

AÇIKLAMA{Giriş}

Ruhum incildi artık,                        kalbim acıyor...
Terk edilişimemi yanayım yokoluşumama mı.
Şu saçmasapan şehirde yalnızlığı tercih ettim.     3 yıldır bu şehirdeyim, hala alışamadım buraya.

Değersiz sokaklara atılan bir bez bebek gibi hissediyorum kendimi.

Ben Sude, yaşım 17 , hüzün kırıklarıyla dolu koca yıllar. Her değer verdiklerimle yaşadığım vazgeçilmez zamanlar, hepsi bitti artık soğudum insanlardan.    

Istanbulda 4 katlı Bir binanın 3. katında yaşıyorum şahsen iç açıcı herkesin evi gibi pembiş, şirin bi evim yok. Ben karanlığı tercih ettim siyah duvarlar, gri koltuklar, gri perdeler... Bana daha iyi geliyor.
Babam beni küçük yaşta terketmiş, annem ise başka bir adamla evlenmişti . Bende bana bu acıyı yaşattığı için tek yaşamaya karar verdim. Tabi reşit bile değilim ama kendi ayaklarımın üzerinde durabiliyorum.Ah ne güzel bi hayatım var dimii.  Yani unutmuşlardır bile beni ya da ben öyle zannediyordum. Gerçekler buydu kabullenmeliydim.
Anne dediğim o kadın Yanıma 1 veya 2 kere gelmişdi umursadığından değil tabi üzerimdeki miras'dan dolayı büyük dedem en büyük torunu ben olduğum için bütün vasiyeti bana vermişti evler,arabalar fakat tabi kullanamiyorum sadece evlenirsem bu mirasın sahibi olacağımı söylediler.Annemde bunun peşinde tabi gözü paradan başka bişey görmüyordu.
Öz kardeşim yok. Üvey babamdan olan üvey bi kardeşim var o kadar o da kendi halinde takılan bi şizofren.
Parttime bir işde garsonluk yaparak geçiniyordum durumum iyi olmasada idare ediyorum.                                Yalnız birini unutuyorum,
Hayata tutunduğum tek gerçek, ARDA.
Arda ev  arkadaşım, kimse yanımda olmazken beni anlayan tek kişi :) açıkcası bana bu kadar değer vermesi çok iyi hissettiriyor bana.

Tam 3 yıldır beraber yaşıyoruz, bana katlanabilmesi çok tuaf sanırım beni düzeltmeye çalışıyor yinede yanımda.
Ben düzelmeyen bi kız değilim aslında ya ,sadece sevgiye muhtaç biriyim sanırım .