Draco

Vliegles

De eerste dagen waren verwarrend en uitputtend. Ik moest veel heen en weer hollen door het enorme kasteel, om op tijd in de les te zijn. Binnen een week kende ik bijna alle hoekjes en gangetjes. Ik heb thuis les gehad tot mijn elfde, en het concept van huiswerk was volkomen nieuw voor me. 'S nachts sliep ik slecht. Ik heb een eigen slaapkamer thuis en met het slapen met meerdere jongens, waarvan meer dan de helft snurkte, op één kamer bleek niet zo makkelijk te zijn. De meeste lessen gingen aan mij voorbij in een waas en over mijn niet gemaakte huiswerk haalde ik mijn schouders op. Door mijn nonchalante houding zouden mensen er tenminste niet van uitgaan dat ik het niet begreep.

De les die me het meest is bijgebleven, is die waar professor Sneep zo kleinerend deed tegen Potter. Het was onze allereerste Toverdranken les, Zwadderig en Griffoendor hadden dat tegelijkertijd. Sneep was de les begonnen met een saai verhaal over zijn vak, toen hij uit het niets ingewikkelde vragen op Potter af begon te vuren. Ze sloegen nergens op en op dat Griffel-meisje na wist niemand anders het antwoord, maar toch vond ik het vrij vermakelijk om Potter daar te zien zitten, met zijn mond vol tanden. Om dat te laten merken, lachte ik hard en mijn hondjes lachte mee.

Mijn moeder is altijd erg bedreven geweest in Toverdranken en tot mijn geluk heb ik dat geërfd. Sneep was erg blij dat er tenminste één leerling wist wat hij aan het doen was. Al snel was ik zijn lievelingetje, wat ik erg prettig vond, gezien de meeste andere Leraren me in stilte verachten.

Waar ik me lang op verheugde, waren de vlieglessen. Ik vlieg al zolang ik me kan herinneren en ik was er van overtuigd dat ik deze les zonder moeite zou doorkomen. Verkeerd gedacht, nog voor we überhaupt van de grond mochten, vertelde madame Hooch dat ik verkeerd opstapte. Toen ze de hele rij af was gegaan om te controleren liet de Lerares weten dat we, wanneer ze op haar fluitje blies, op mochten stijgen. Ik ging klaar staan, nu kon ik eindelijk laten zijn wat ik kon! Maar nog voor dat ze had afgeteld werd de les in de war gegooid wanneer Lubbermans, een sullige jonge uit Griffoendor, de lucht in schoot en niet wist hoe hij zijn bezem in bedwang moest houden. Angstig keek de jonge omlaag, terwijl hij steeds hoger vloog. Op ruim zes meter hoogte gleed hij weg en donderde naar beneden. Madame Hooch vond zijn gebroken pols blijkbaar belangrijker dan onze vliegles en liet ons alleen achter terwijl zij Lubbermans naar de ziekenzaal bracht.

"Wat een ongelooflijke kluns," zei ik geïrriteerd. Een groepje kinderen achter me lachten. Een Griffoendor meisje riep boos tegen me, maar voor ik een gevatte opmerking terug kon maken, nam Patty Park het woord. Blijkbaar heette dat andere meisje Parvati, dat was het enige wat ik mee kreeg van de opmerking. Mijn aandacht was namelijk getrokken door iets glinsterends op de grond.

"Kijk," mompelde ik afwezig, terwijl ik het opraap. "Dat stomme ding dat zijn grootmoeder hem heeft gestuurd."

"Geef hier, Malfidus," klonk het achter me. Ik draaide me om en keek in het gezicht van Potter. De manier waarop hij naar me keek maakte me weer boos over de vernedering in de trein.

"Geef hier," herhaalde hij, harder deze keer.

"Kom maar halen," siste ik terwijl ik op mijn bezem stapte. Voor Potter wist wat er gebeurde hing ik al hoog boven de bomen.

Griffel probeerde hem tegen te houden, maar tot mijn verbazing kwam de jongen achter me aan. Na een aantal lose dreigementen van beide kanten vloog ik weg en zette Potter de achtervolging in. Na nog een aantal rot opmerkingen, had ik mijn woede weer afgereageerd en besloot dat ik toch liever niet al in de problemen kwam tijdens mijn eerste vliegles.

"Pak hem dan, als je kan!" ik slingerde de steen zo ver mogelijk weg en begon toen weer te dalen, zonder aandacht te besteedden aan wat er zich nog in de lucht afspeelde.

Toen ik weer veilig op de grond stond, begon iedereen te juichen. Verward keek ik op en zag tot mijn verbazing dat Potter ook was geland, met de geheugen steen. Even was ik teleurgesteld, maar op dat moment kwam professor Anderling naar buiten.

"Harry Potter!" schreeuwde ze. Boos en geschrokken riep ze nog wat dingen en verliet het veld uiteindelijk, terwijl Potter met afhangende schouders achter haar aan liep. Ik keek hem grinnikend na. Dat krijg je ervan, als je mij uitdaagt.

Hi there, my dear readers.

Ondanks het feit dat ik niet genoeg reacties kreeg op mijn vraag, besloot ik toch proberen door te schrijven. Het is lang geleden dat ik voor het laatst schreef en mijn stijl is erg veranderd. Ook heb ik besloten het perspectief te verleggen naar verleden tijd, wat voor mijn gevoel prettiger leest, maar laat me even weten of jullie dat ook vinden. Ik heb nu een idee over wat ik verder wil doen met dit verhaal en ik zal proberen vaker te updaten. Ik hoop dat jullie het een leuk hoofdstuk vonden, laat tips en tops achter in de comments <

Bedankt voor het lezen

Xx -Starxhaha