Bir Şizofrenin Hayat Hikayesi

GELECEĞİN AYAK SESLERİ(1)

Yurtta kalma işi ilk başlarda kafama yatmasada zamanla alışmaya başladım veya alışmak zorunda bırakıldım.Tıpkı dünyada yaşamaya alışmak zorunda olduğumuz gibi.Babam hâlâ aklımdan çıkmıyor deli gibi düşünüyordum ama burdan cikamicagimi bildigim için kendimi boşuna yıpratmakda istemiyordum o konu elbet bi gün açılacaktı zaten ben istesemde istemesemde. Gelelim bizim yetimhane adı verilen cennetimize (!).Çokda iyi olmasalarda kendi hallerinde çocukların bulunduğu,yüzlerini şeytan görse şeytanların iyilik yapmaya başlıcağı ne kadar sevimli gözükselerde gerçekde bi canavarda farksız olmaya bakici adi verilen varlıklarla birlikte yaşamaya çalışıyordum ki adı Mehmet denilen pala bıyıklı  kafasında sadece yanlarında saç bulunan gece sokakta karşına çıksa istemeden cüzdanını vericeğin bi tip yetimhaneye gelene kadar herşey güzel olmasada idare ederdi.Yetim hanede sevdiğim bi çocuk vardı adı Erdem,kumral 1.60 boylarında efendi mi efendi bi çocuktu.Hep birlikte takılırdık yıllardır arayıpda bulamadığım kankamdı.Hergün birbirimize gelecekte ne yapacagımızı anlatır düşlerimizi içinde mutluluğa boğulurduk.Ama bu Mehmet yetimhaneye geldiğinden beri Erdem'in yüzü asık pesimist duygular içinde kaybolmuş bi yüz ifadesi vardı.Bende içimden"Herhalde birisiyle takıştı kafasi dağınık" diyordum ki artık dayanamayıp sordum."Hayrola,Erdem sıkıntılı gibisin bu aralar"dedim.Yüzüme aval aval bakıp "Yok ya dalgınım son iki üç gündür.Yeni ilaç aldım bi tane mal etti beni."dedi.Bende buna pek inanmamıştım açıkcası.Bikaç gün sonra Erdem 'le laflarken konu Mehmet yavşağından açıldı."Lan Erdem benim bu ibne kılıklı herifi hiç gözüm tutmadı tam yavsak hareketleri var"dedim.Erdem boğazı düğümlendi sanki bembeyaz oldu birden ben Mehmet diyince ama kendini elevermeden konu değiştirmeye çalışsada ben ortada bi bokluk döndüğüne dair kesin kararımı vermiştim bile madem Erdem'in ağzından laf alamıyorum o zaman bende bu işi kendim bildiğim gibi halledicektim...