Bir Şizofrenin Hayat Hikayesi

BAŞLANGIÇ 2

Napcağımı şaşırdım oturduk ve sadece ağladım kanlar içinde olan annemin baş ucunda elim ayağım buz kesmişti donmuştum sanki haraket edemiyordum tek yapabildiğim ağlamaktı biraz kendime gelince polisi aradım geldiklerinde bütün apartman kapımızın önündeydi annemin ölü bedeni apartmandan çıkarken komşuların fısıltıları kulağıma gelebiliyodu hepsi bir ağızdan sonun böyle olacağı belliydi gibisinden bir şeyler demişti hiç bişey anlamadım dediklerinden ve karakola gittiğmde sonumun ne olcağı konusunda pek bi bilgim yoktu tek düşündüğüm şey babamdı ve ortalıkta yoktu polisler sorduğunda ise sadece bilmiyorum diyebildim sonrasında teyzem gelip aldı beni annemle teyzemin arası pek iyi değildir sebebide zamanında dedemin annem hariç bütün kardeşlere miras bırakması teyzemde kaldığım ilk gece eniştemin bağrışlarıyla uyandım "kendimize zar zor bakıyoruz bu piç kurusuna nasıl bakıcaz "diye içten içe kendimle konuşuyodum bü dünyada niye nefes alıyorum diye yaklaşık bi hafta teyzemlerde kaldıktan sonra yurtta kalan kuzenim geldi ziyarete hiç sevmezdi beni benimde onu sevdiğim pek söylenmezdi eve geldiğindeki bana olan bakışları rahat durmicağını anlatıyodu burnuma kötü kokular geliyodu kesin bişeyler olucak. !