Falling Inlove With A Heartless Princess(On Going Story)

Chapter 1 (The Heartless Princess)

Monica's POV

Kringgg! Kringgg!*

Sino ba yung istorbong tumatawag nayun?!

Natutulog ako e! Tss!

I got up on my bed and answer the call.

"Hello?" Sabi ko sa kabilang linya.

(Hey Bhabe? What's the problem? Bakit ka nakipag break bigla? Kakasagot mo palang sakin. Wala pa tayong 1 week tapos---) Mahabang sabi niya but i cut him off.

Tama kayo ng nabasa, Wala pa kaming 1 Week. I didn't know.
Pinagsasabay sabay ko lang silang lahat. Kaya hindi ko alam kung ilang days na kami or hours.

Wala akong pakelam sa kung anong mararamdaman nila.

Infact, hindi naman ako seryoso sa kanila.

And i know they feel the same too.

Wala naman atang taong magmamahal sakin.

May gusto lang silang makuha sakin kaya sila ganyan.

Kaya kahit kailan, hindi pa ako nagmahal.

Kasi in the end, ako lang din naman ang talo, ako lang din naman ang masasaktan.

Magmamahal ka, magpapakatanga. Tapos ano? Bandang huli, iiwan ka nalang na parang walang nangyari?

I've Feel and seen enough.

Kaya nararapat lang na ipadama din sa kanila yung naramdaman ko ng mga panahong nasasaktan ako dahil hindi ko maramdaman yung lintik na pagmamahal na sinasabi ng lahat.  

"Kapag sinabi kong break na tayo, break na." Sabi ko.

(But bhabe! I love you! Don't do this to me!) He what? He loves me? Crap! Curse that word!
Everyone says that. All the time!

"What do you know about love? love is nothing but a  waste of time. And don't assume that im serious with you.  Can't you see? Pinaglalaruan lang kita. So better Shut your Mouth. And stop calling me!" sabi  ko sakanya.

Yeah. Pinaglalaruan ko sila.

Pinagsasabay sabay.

Hindi ako timer. Dahil higit pa sa 2 or tatlo ang Syota ko sa isang araw.

I didn't took them seriously.

I just want them to feel what i feel.

Hurting, because of that stupid love!

(But bhabe---) pinatay ko na ang tawag atsaka tinanggal ang sim card ko.

I know na hindi yun titigil sa pangungulit sa akin kaya i removed my sim card atsaka kumuha sa drawer ko ng isa at inilagay.

Nagiistock ako ng sim card para narin hindi na ako makontact pa ng mga ex ko.

And if you'll ever ask me kung masarap ba sa pakiramdam ang panloloko?

Well, nakakaginhawa sa pakiramdam.

Dahil Alam ko sa sarili ko na nararamdaman na ng iba ang pakiramdam ko.

Yung walang pagmamahal.

Yung hindi minamahal.

Kahit sarili kong magulang pinagkait sakin yun.

Kahit katiting na oras hindi nila maibigay sakin.

Just for the sake of their business!

Wala silang kwentang magulang!

I hate myself for saying this to them but Damn! This is reality!

REALITY THAT I COULDN'T ESCAPE.

Reality na hindi ako mahal ng magulang ko.

Reality na walang nagmamahal sakin.

Reality na I will  be Forever Heartless.

Because of what they did, what they're still doing.  

I dialled my Best Friend's Number.

Nagriring lang siya.

Ang tagal sumagot. Tch.

I have my Bestfriend, she is Steff Jean Lopez.

Only friend ko. Simula panung  bata ako. Kaya alam niya lahat ng pinagdadaanan ko sa buhay.

Makalipas ang ilang ring ay sumagot na siya.

(Hello?)sagot ng bruha.

" Bakit ang tagal mong sumagot?"

(Kakagising ko lang. Bakit ba?)sabi niya habang naghihikab pa.

Halata naman sa boses niya na bagong gising siya.

"Alam mo pa ba yung pangalan nung lalaki na sinagot ko nung isang araw?" Tanong ko sakanya.

Kasama ko kasi siya nung sinagot ko yun. Natatandaan ko pa naman na kasama ko siya.
Lagi ko naman kasi siyang kasama sa mga gala ko.

(Sino sa mga yun sis? Andami mo kasing boylet e!) Tanong niya sa akin pabalik.

Hayys!

"Yung lalaking matangkad na may pagka singkit. Tapos maputi, yun" Sabi ko.

Di talaga ako matandain sa pangalan e.

Pero sa itsura alam ko.

Pangalan lang talaga ang problema.

(Si.... Si... Teka!.. Si... Marcus! Si marcus Yun Sis!) sabi niya.

Ahh yeah. Naalala ko na. Marcus nga pala.

"Ok sis"

(Ang pogi niya no sis? i think malakas talaga tama nun sayo! Seryosohin mo na kasi! sayang naman siya!) Seyosohin? Wth?
Di ko alam ang salita nayun.

Wala yun sa bokabularyo ko.

"Kakabreak lang namin"
Sabi ko nalang sakanya.

(What?! Sis! kelan kaba magseseryoso?! Hay naku! Sayang naman ang kafogian  ay este si Papa Marcus. Mukha namang seryoso siya e.) sabi niya.

Seryoso? Walang ganun.

Lahat laro lang.

Hindi ko din alam kung paano magseryoso dahil una sa lahat, hindi ko alam kung pano magmahal. Matagal ko ng kinalimutan kung pano magmahal.

"Alam mo naman ang dahilan diba? Samahan mo nalang akong mag bar. Now."
Sabi ko sakanya.

Narinig ko naman na napabuntong hininga siya.

(Sige sis. Punta nalang ako Sa condo mo. Bye) Sabi niya sabay Patay sa tawag.

Masyado na akong maraming naranasang masasakit kapag nagmamahal ako. Hindi ko alam  kung bakit. Baka siguro dahil narin  sa mapaglarong tadhana.

Pero bakit parang ang sama ata ng tadhana sa akin? Dahil ba sa nanloloko ako ng mga lalaki? Dapat lang yun sa kanila, dahil sinaktan din nila ako.

VOTE. COMMENT. BE A FAN.
FOLLOW ME. Continue Reading and Supporting❤
@BbyDoraemonnn🎀