Sadece Bir Hayaldi Bizimkisi...

Siyah Maske

Alevler mermer duvarların üzerinde yükseliyordu. Aylin, kim olduğunu bile bilmediği iki karanlık gölge tarafından kelepçelenmişti adeta. Ne hareket edebiliyor, ne de bağırabiliyordu. Alevlerin arasından yana yana ilerlerken "Tilki!" diye haykırmak istiyordu ama sesi çıkmıyordu. En son duyduğu silah sesi karanlık gölgeler tarafından aşkına saplanmıştı. Hayır, ölemezdi. Sevdalısının ölmesine izin veremezdi.

Tüm kuvvetini topladı ve zar zor eldivenini çıkarmayı başardı. İki adam da -belki de biri kadındır- yüzlerini siyah maskelerle örtmüştü ve biri ayaklarından, diğeri de omuzlarından tutarak güçlükle ilerliyorlardı. "Bırakın beni, siz kimsiniz!" diye fısıldayabildi zorlukla. Alevler her geçen saniye daha şiddetleniyor, tenini yakmaya devam ediyordu. Hayır, yapamazdı. Tilkiyi orda tek başına bırakamazdı.

Siyah Maskelilerden ses gelmedi. Üzerlerine koruyucu tulum giymişlerdi, böylece alevlerden korunuyorlardı. "Kim bilir?" diye düşündü. Tüm bedeni yanmıştı belki de. Sonra anladı ki, acı veren alevler değil, aşkını geri de bırakma duygusuydu...

İki gölge koşar adımlarla mermer depodan çıkmayı başardı. Alevlerden kurtulmanın sevinciyle haykırıyorladı. Aylin, kapanmak üzere olan gözlerine engel olmaya çalışırken elini zar zor kaldırdı. "Ya-pa-ca-ğım!" diye inledi. Ve tüm bedeni acı içinde inlerden elini kara maskelilerden birine yapıştırdı. Öte ki, vücuduna dolan elektrikle birlikte haykırmaya başlarken, Aylin'de ölüme merhaba diyordu. Yıldızlarda kendisini gördü, Tilkiyi gördü. Sonra gözlerini kapattı. Vücudu ateşlerde yanarken, beyaz meleği gördü...

***

"UYAN!"

Yüzüne bir kova suyun boşalmasıyla bağırarak uyandı. Kolları, ayakları ve daha her köşesi sargı içindeydi ve kıpırdayamıyordu. "Ne oldu bana?"

Kendi yaşında, oldukça güzel ve uzun boylu kadın, "Bravo! Adamlarımdan birini az kalsın öldürecektin." diye bağırdı çıldırarak.

"Tilki nerede?"

"Şimdilik planımızda Tilki yok canım! Ama uslu durur..." Sustu ve kendisine doğru yaklaştı. Sonra eliyle boğazına yapışıp, "...Ve adamlarımın canını yakmazsan onunla görüşebilirsin!"

Aylin elini havaya kaldırdı. Ancak iki kat eldivenle kelepçelenmişti. "Onu öldürdünüz. Hem de gözlerimin önünde."

Dışarıdan biri, "Deniz!" diye bağırdı. Ancak o zaman ufak bir odada olduğunu fark etti. Deniz, arkasını döndü ve "Tamam geliyorum!" diye bağırdı. Sonra tekrar Aylin'e döndü ve "Kusura bakma canım, güvenliğin, güvenliğimiz için!" diyerek elini kızın başına koydu. Birkaç saniye içinde Aylin uyuyakalmıştı. "Ah, özel çocuk olmak ne zor!" diye fısıldadı Deniz. Ardından sessizce odadan çıktı.

Rüyalar... Hayaller...  Aradan kimbilir kaç saat geçmişti. Aylin bağırarak uyandı. Etrafında bakındı ve ağlamaya başladı. "Denizin üzerinde yanan gemiler... Ben kimim... Neden buradayım!"

2. Bölümün Sonu