Ijskoud Hart

Hoofdstuk 3

Verhaal gaat verder in de flashback.

'De liefde valt niet mee he?'

Ik keek nu wel naast me. Een bruinharige jongen kwam naast me zitten. Ik wist niet hoe ik moest reageren. Hij keek me recht in mijn ogen aan. Een contrast vormde zich op zijn gezicht. De groene ogen staken erg af van zijn huid.

'Ik ben Kelvin en ik hoor je hier nu al een tijdje huilen dus ik wilde je iets te drinken aanbieden.' Een glimlach verscheen op zijn gezicht. Op mijn gezicht vormde zich ook een klein lachje.

'Het meisje kan ook lachen, dat is een opluchting.' Het sarcasme vloog ervan af maar het was leuke sarcasme. Hij legde zijn arm om mijn schouder heen. Het voelde meteen vertrouwd. Ik kroop tegen hem aan op de stoep. Ik vertelde hem waarom ik moest huilen. Sindsdien vertelde ik hem alles.

Einde flashback.

'Luna? Sorry Luna het was een grapje. Nou niet echt een grapje ik, o god dit gaat niet bepaald goed. Gewoon sorry Luna.' Zijn bezorgde ogen onderzochten me. Ik was in shock. Dit ging veel te snel.

'Misschien moet je gaan, Freddie.' Ijskoud kwam het uit mijn mond. Mijn hart voelde opnieuw gebroken. Alsof hij alle wonden van anderhalf jaar geleden in een keer had opengerukt. Ik voelde me weer kwetsbaar zoals eerst. Ik wees Freddie de deur.

'Gaat het morgen nog door?' Hij zei het zo onzeker, mijn ijskoude hart smolt een beetje.

'Ik denk het wel, tot morgen.' Dit kwam er wat minder koud uit. Zijn ogen gleden nog een keer bezorgd over me heen. Misschien realiseerde hij zich nu wel hoe erg hij me gekwetst heeft.

De deur ging dicht. Hij was weg. Ik leunde tegen de muur en zakte langzaam naar beneden. Ik bleef zo een tijdje zitten. Ik had geen idee wat ik moest doen. Ineens wist ik het. Ik pakte mijn telefoon, ging naar bellen en drukte zijn nummer aan.

'Hallo met Kelvin ik ben nu even niet bereikbaar, spreek wat in na de piep en misschien bel ik je wel terug als ik het je gun.' Voicemail. Fuck. Ik pakte mijn fietssleutels en ik sprong op de fiets. Zonder jas, met sloffen.

Ik drukte op de bel. Een vertrouwd gezicht deed open. Een glimlach stond op haar gezicht.

'Hallo mevrouw is Kelvin thuis?'

'Kelvin! Luna is hier voor de deur!' De vrouw gaf me een knikje dat ik binnen kon komen. Het was vertrouwd geraakt hierbinnen. Ik hoorde gestamp en keek de trap op. Kelvin stond daar bovenaan. Zijn ogen schoten over me heen en hij wist het. Ik zag het aan zijn ogen.

'Kom maar Lun.'

Ik holde de trap op naar zijn kamer. Ik plofte neer op bed en de tranen spoten eruit.

'H-hij is terug.' Krijs ik tussen de tranen door. Zijn armen wreven over mijn rug. Hij sloeg zijn armen om me heen. De tranen stopten niet. Hij voelde het. Mijn hart was opnieuw gebroken en hij wist het.

Door mijn tranen heen bekeek ik zijn kamer nog een keer. Een twijfelaar waar we op zaten. Een bureau met een stoel, twee beeldschermen en een toetsenbord. Een kleine kast voor al zijn kleding. Een zitzak in de hoek. Hij had een kleine kamer maar het was precies groot genoeg voor hem.

Langzaam stopten de tranen.

'Kelvin wat nu?' vroeg ik wanhopig aan de jongen naast me.

'Je zult sterk moeten zijn Lun.' Zijn stem klonk sterk. Zo moest ik ook zijn.

'Ik kan niet meer sterk zijn Kelvin.' De tranen begonnen weer.

'Ik help je erdoorheen Luna, ik zal er altijd voor je zijn.' Hij was zo lief voor me.