Leegte. Doodse stilte. En een hol gevoel van binnen. Ik ben niks meer, alleen mijn buitenkant is nog een slap aftreksel van hoe ik ooit was. Van binnen ben ik kapot, zorgvuldig geruïneerd, alsof iemand er zeker van wilde dat ik nooit meer de oude zo...
'Ik ben thuis!', mijn stem galmt door het trappenhuis. Na een paar seconden klinkt er gestommel van boven en kom Giselle in volle vaart de trap af rennen. 'Lisa! Je bent thuis!', roept ze blij. Ik glimlach, ze doet altijd alsof ik jaren weg ben geweest, al voelt school niet veel anders. Ik til haar lachend op. 'Ik heb vandaag een 10 voor topografie gehaald. En Marleen is op het schoolplein gevallen, het bloedde joh echt vies! En toen mocht ik bij haar blijven van de meester en-', zo ratelt ze lekker verder terwijl ik met haar in mijn armen de woonkamer in loop. 'Hey pap.', mijn vader ligt onderuitgezakt op de bank, 'Hallo schat!', groet hij. Ik voel een klap tegen mijn schouder. 'Auw', lach ik, 'Je luisterde niet!', zegt Giselle verontwaardigd. 'Het spijt me.', zeg ik, 'Vertel maar verder.' 'Ik zei dus dat Robin me verkering heeft gevraagd!', ze kijkt me vrolijk aan. 'Wauw!', roep ik, 'En wat heb je gezegd? Heb je nu verkering!', vraag ik pesterig. 'Natuurlijk zei ik geen ja!', Giselle springt weer op de grond. Ik geef haar een zoen. 'Iew!', roept ze en rent de kamer uit. Ik kijk haar lachend na.
'Al iets gevonden?', ik kijk mijn vader vragend aan. Sinds een maand is hij werkeloos, hij doet zijn best nieuw werk te vinden, zegt hij tenminste. 'Nah, nog niet echt.', hij haalt achteloos zijn schouders op. Ik zucht. Zonder iets te zeggen loop ik naar mijn kamer. Ik baal ervan dat mijn vader niets doet, hij hangt hele dagen op de bank terwijl ik voor Giselle en hem moet zorgen. Soms wilde ik dat het omgedraaid was, dat mijn vader was gestorven en niet mijn moeder. Natuurlijk is dat een gemene gedachten en ik druk hem dan ook gauw weg. Maar ik kan het niet helpen te hopen dat hij een baan vind en het huishouden weer oppakt, zodat ik nog even kind kan zijn. Ik zorg al sinds mijn twaalfde voor dit gezin, maar nu mijn vader zijn baan kwijt is, moet ik ook het brood verdienen hier in huis. Toen op mijn elfde mijn moeder ziek werd stortte mijn wereld in. Giselle was toen pas vijf jaar oud. Mijn vader was hele dagen in het ziekenhuis, wat betekende dat ik voor Giselle moest zorgen. Een maand na mijn twaalfde verjaardag stierf mijn moeder aan longkanker. Veel mensen vonden dat het haar eigen schuld was, ze rookte immers al haar hele leven, maar roken of niet, ik was nog steeds mijn moeder kwijt. Nu moest mijn vader voor ons gaan zorgen. Maar dat deed hij niet. Ik ging naar school, haalde boodschappen, pikte Giselle op van school en kookte eten, terwijl mijn vader lusteloos op de bank lag. Na twee maanden ging mijn vader weer naar zijn werk, de thuissituatie veranderde er niet veel door. Want mijn vader had er een handje van om zodra hij thuis kwam op de bank te gaan liggen en geen bal meer uit te voeren. Hij vond het normaal dat ik alles deed. Toen hij zijn baan verloor hadden we een probleem. Mijn vader houdt niet van werken en doet dus ook niet erg zijn best een nieuwe baan te vinden. Omdat we wel geld nodig hebben, heb ik een paar weken terug een baan bij een fotostudio genomen. Natuurlijk hebben meer mensen van mijn leeftijd een baan en het werk in de fotostudio is harstikke leuk, maar de meeste bijbaantjes heb je één of twee keer per week, ik werk vijf dagen per week. Alleen dinsdag en vrijdag werk ik niet. Dinsdag moet Giselle naar dansles en dan moet ik halen en brengen en vrijdag ben ik gewoon thuis om al mijn huiswerk te kunnen maken. Mijn mentor op school is de enige die van mijn situatie af weet. Hij wil er graag wat aan doen -hij vind dit geen situatie voor een kind- maar ik verbied het hem.
Zuchtend laat ik me op bed vallen, je hoofd leegmaken gaat niet zo makkelijk als ze zeggen. Ik zoek mijn telefoon in de rommel die mijn tas moet voorstellen. Ik check meteen mijn appjes. Één nieuw bericht, van Lauren. Eigenlijk heb ik geen zin in Lauren, maar toch begin ik te appen
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
Ik leg mijn telefoon neer. Ik mag Lauren eigenlijk totaal niet. Ons groepje bestaat uit vier meiden: Patricia, Celeste, Lauren en ik. Patricia ken ik al sinds groep 6, Celeste is er in de brugklas bijgekomen en Lauren vorig jaar. Ik heb haar nooit gemogen en zij mij ook niet. Ik kan haar niet uitstaan met haar irritante rotopmerkingen. Helaas vonden Celeste en Patricia haar meteen aardig. Ik durf er amper wat over te zeggen, stel je voor dat ze mij dan uit het groepje smijten, al laat ik me natuurlijk niet platwalsen door dat wicht. Over app en op school probeer ik me een beetje in te houden en dat werkt tot nu toe goed. Maar tenzij ze blijft zitten dit jaar, zit ik nog 2 jaar met haar opgescheept. Ik zucht en smijt mijn telefoon op bed. Ik moet toch écht aan wiskunde beginnen. Zuchtend grabbel ik mijn boeken bij elkaar.
Ik ben halverwege als mijn telefoon afgaat. Yes! Gered door tellie. Ik grijp elk kansje aan om niet aan wiskunde te hoeven. Stiekem hoop ik dat het James is, jammer genoeg is het Celeste. 'Heey', zucht ik 'Je hebt me gered van de wiskunde sommen!' 'Welja! Neem je alleen daarom op?!', roept Celeste quasi verontwaardigd. Ik grinnik, Celeste is zo lief. Patricia kan soms nogal aangebrand reageren, Celeste is daarintegen altijd vrolijk. 'Phoe! Van weekend is ook niks te merken als je al dat huiswerk ziet.', zegt Celeste. Ik knik en lach als ik me bedenk dat ze dat natuurlijk helemaal niet ziet. Ik laat me achterover op bed vallen en luister naar Celeste's geklets over een feestje van een creepy neefje dat een oogje op haar heeft. Ze smeekt me of ik meekom. En nee pikt ze niet. 'Ah Lies kom nou. Ik heb je nodig.' 'Goed dan.', zwicht ik uiteindelijk. Ik bel mijn werk wel af voor zondag, maar dat zeg ik natuurlijk niet tegen Celeste. We kletsen nog even en voor een moment voel ik me een normale tiener. Daar komt een eind aan als mijn vader roept, 'Lisa kom je eten koken?! Ik heb een feestje vanavond dus het moet snel klaar zijn!'. Zuchtend beëindig ik mijn gesprek. Dat het niet eens in zijn hoofd opkomt om zelf eten te koken. Het enige wat hij de godganse dag doet is op de bank hangen en één keer per week naar een van zijn feestjes te gaan. Als ik te trap af wil lopen springt Giselle van achteren op mijn rug. Ik val bijna de trap af en weer me nog nét staande te houden. Dan til ik Giselle als een paardje op mijn rug de trap af en installeer haar samen met mijn vader voor de televiesie. Het lijkt soms net alsof hij zelf nog een kind is. Ik zucht. 'Dit is je leven Lisa', zeg ik tegen mezelf, 'wen er maar aan!'
