Escape

3

Ik haat maandagen! En dan bedoel ik écht haten! Zondag werk ik altijd tot laat in de fotostudio en aangezien ik niet dichtbij school woon moet ik de volgende morgen om half zeven op. Om vijf uur wordt ik wakker van mijn vader, die vloekend op de overloop staat omdat hij zijn teen gestoten heeft. Hoe bedenk je het! Ik hijs mezelf uit bed en pak mijn wiskundeschrift. Ik ben nu toch al wakker en dit moet écht af. Mevrouw de Jong is hartstikke aardig, maar half afgemaakte sommen daar houd ze niet van.
Om zes uur staat mijn vader voor mijn deur met de mededeling dat Giselle ziek is. Ik kijk hem lichtelijk geïrriteerd aan, 'Kan jij haar niet verzorgen?' Mijn vader kijkt alsof ik heb gezegd dat ik ET ben of zo, 'Ben je gek! Dat is mijn taak niet!'. 'Nee joh, niks is jou taak.', mompel ik terwijl ik overeind kom. Giselle licht woelend in bed, ze wordt wat rustiger als ik naast haar kom zitten. 'Hey muisje van me ben je zo ziek?', ik aai over haar haren. Ik zie zo mijn moeder in haar, met haar blonde haren en blauwe ogen. Ik haal een nat doekje voor haar, maak thee, draag haar naar de wc als ze moet overgeven en geef mijn vader een waslijst van instructies. Hij mompelt alleen een vaag "ja komt goed" terwijl hij naar zijn krantje blijft staren. 'Ik bel je in de pauze om te horen hoe het gaat.', weer dat achteloze gemompel. Dan kan ik hem even niet meer uitstaan, 'pap! Je dochter is ziek en jij zit hier verdomme beneden achter je krantje! Doe wat!', ik kijk mijn vader boos aan. Hij staat op en legt zijn krant op tafel. Hallelujah, hij doet wat! Dan voel ik ineens een brandende pijn op mijn wang. Hij heeft me geslagen, schreeuwt het binnen in me. Ergens ben ik boos maar ik ben vooral verbaasd. Mijn vader is welliswaar een luie zak, maar slaan deed hij nooit. Tijd om er verder over na te denken heb ik niet, ik moet naar school. Mijn vader is inmiddels weer doodleuk achter zijn krantje gaan zitten. Mijn wang klopt nog steeds als ik op mijn fiets naar school rijd.

'Wow! Wat is er met jou gebeurd!', Patricia kijkt alsof ze een spook heeft gezien. 'Hè?', ik heb werkelijk geen flauw benul waar ze het over heeft. 'Er zit een gigantische rode plek op je wang voor als je het nog niet wist.', Lauren's stem klinkt spottend.
'Ik...ehmm..', ik kan amper uit mijn woorden komen. 'Ik sterf van de honger! Ga je mee nog ff vlug een broodje halen voor de bel gaat?', Celeste wacht mijn antwoord niet af en trekt me mee. 'Je hebt me gered.', fluister ik dankbaar. Celeste trekt me mee het achtersteegje in, daar staan de gigantische containers en door de stank komt er nooit iemand. 'Vertel.', zegt ze. Ik zucht, als iemand het moet weten, kan het maar beter Celeste zijn. 'Mijn vader-', maar nog voor ik mijn zin kan afmaken schudt Celeste me door elkaar. 'Je vader!?', roept ze uit. 'Sst!', sis ik boos. 'Het was mijn eigen schuld oké, ik zat hem te stangen en bovendien ziet het er erger uit dan het is.', dat laatste is gelogen, want mijn wang klopt als een gek. 'Kom!', Celeste kijkt me nog even onderzoekend aan, maar loopt dan toch achter me aan. 'Brood was op.', zegt Celeste tegen de anderen en ik ben verbaasd dat ze zo goed kan liegen. 'Je ging ons vertellen over je wang.', Lauren kijkt me aan alsof ik dement ben of zo. 'Oke, als jullie beloven niet te lachen.', ik besluit mijn geweldige lieg skills in de strijd te gooien, 'Ik ben vanochtend tegen een paal gereden en er met mijn wang tegenaan gesmakt.' Celeste lacht en ondanks dat ze weet wat er echt aan de hand is, klinkt haar lach best realistisch. Patricia ligt ook dubbel van het lachen, alleen Lauren lacht niet, ik weet inmiddels uit ervaring dat dat niet goed is. Waarschijnlijk heeft zij zo haar twijfels over het hele fietsverhaal. En Lauren kennende steekt ze haar mening niet onder stoelen of banken. Godzijdank houdt ze haar mond. De bel verstoort ons gezellige onderonsje en dwingt ons naar de les te gaan.
Jippie! Begin de dag om kwart over acht met een onverwachte SO van het saaiste vak ter wereld: Latijn. Zuchtend wip ik heen en weer op mijn stoel terwijl de blaadjes uitgedeeld worden. Ik staar naar de onbegrijpelijke woorden op het papier. Ik heb ook helemaal niet geleerd en heb dus ook geen flauw benul wat ik moet doen. Vlug lees ik de SO door en maak de simpelste opdrachten. Stilletjes kijk ik de klas rond, iedereen zit rustig te werken, waarschijnlijk hebben ze allemaal goed geleerd. Soms voel ik me zo'n sukkel! Ik heb in de brugklas alleen gymnasium gekozen omdat Patricia dat ook deed, maar ik heb er nooit wat van gesnapt! Ik heb het nu voor het vierde jaar en ik weet nog steeds het verschil tussen de infinitivus en de imperativus niet, dat leerden we al in de brugklas. Vorig jaar ging ik bijna niet over omdat ik zware onvoldoendes stond voor Grieks en Latijn. Grieks kon ik gelukkig laten vallen, maar Patricia smeekte me Latijn als extra vak te kiezen, dan zaten we daarbij tenminste bijelkaar. Ik schrik op uit mijn dagdroom als Meneer van der Velden mijn blaadje van de tafel grist. Hij kijkt afkeurend naar mijn half lege blad. "Hallo onvoldoende", denk ik bij mezelf. Een steek schiet door mijn buik.  En nog een, jemig wat heb ik een buikpijn! Shit! Mijn hand gaat onzeker de lucht in. 'Mag ik alstublieft naar de wc?', Meneer van der Velden kijkt me afkeurend aan. Uiteindelijk knikt hij toch en opgelucht trek ik een sprintje naar de wc. Ja hoor! Feestweek! Voor de mensen die denken dat ik nu de lotto heb gewonnen, fout, ik ben ongesteld. "Kan er ook nog wel bij!", denk ik terwijl er weer een steek door mijn buik gaat. Wat ben ik misselijk! Alsof ik de hele dag mc donalds naar binnen heb gewerkt. Bah! Zuchtend trek ik een maandverbandje uit mijn tas en probeer mijn misselijkheid te negeren. Niet geslaagd. Want ik ben de wc nog niet uit of ik voel een vlaag misselijkheid opkomen, die me dwingt terug te gaan naar de wc. Ik overweeg niet eens om nog terug te gaan naar de les, stel dat ik over Van der Velden heen kots, dan heb ik voor de rest van mijn schooljaren een 1 voor Latijn. De conciërge ziet gelukkig meteen dat ik me belabberd voel en laat me gaan. Op de fiets moet ik welgeteld drie keer stoppen om over te geven in een gootje. Oké, voor de mensen die vinden dat ik overdrijf; ik heb nooit een moeder gehad die me uitleg gaf over dit soort dingen en dankzij de meest vreselijke tips van internet, is ongesteld zijn een ware nachtmerrie geworden. 'Hoi pap, ik-', ik haal nog nét de wc voordat ik voor de vijfde keer over mijn nek ga. Mijn vader kijkt niet op als ik binnenkom, zijn netflix serie is natuurlijk ook veel belangrijker dan het feit dat zijn oudste dochter om half tien al op de stoep staat. 'Ik ga even bij Giselle kijken.', nog steeds geen reactie. Eerlijk gezegd is voor een zieke Giselle zorgen het laatste waar ik zin in heb, maar haar alleen laten met de luie zak die mijn vader moet voorstellen gaat me toch echt te ver. Giselle is zo mogelijk nóg zieker geworden, dus verdring ik mijn eigen pijn en help haar zo goed mogelijk. Als ze eindelijk slaapt laat ik de kans niet voorbij gaan en ik ga op bed liggen. Ik check de bezorgde appjes van Patricia en Celeste. Patricia kan het toch ook niet laten om onze Latijn cijfers te delen, die Meneer van der Velden meteen bekendgemaakt heeft. Ze is super blij met haar 9,1 en wenst mij sterkte met mijn prachtige, welverdiende 2,1. "Kutdag!", denk ik boos. Het leven heeft alleen maar rotdagen voor mij, ik kan me tenminste niet herinneren dat er ooit een goede tussen zat.

Zo, die heeft een flinke baaldag!

Vote&comment

Xoxo Aenea