PARADOKS

PARADOKS - 3

--- Kendine yalvarmak. ---

   "Nasıl yapacağım!" dedi ve elleriyle saçlarını karıştırdı, hafif yağlı ve turuncu saçlarını, "Lanet olsun, şimdiden zaman parçalanmaya başlamıştır!" bu sefer tek kol darbesiyle masasındaki herşeyi yere fırlattı. Ardından homurdanarak ve odasında gezinerek bir şeyler düşünmeye başladı, düşündü, düşündü ve düşündü.. Sonunda birden kendi kendine gülmeye ve "Evet!" "Biliyordum!" benzeri kelimeleri bağırmaya başladı. Sakinleşmeye başladığında birden harekete geçmek için bir emir almışçasına ufak ama darmadağan masasının çekmecelerini karıştımaya başladı. En alt çekmeceye geldiğinde sanki hazine bulmuşçasına gözleri parladı ve gümüş renginde 6 patlar'ı çekip aldı. Kaldırdı kaldırdı ve soğuk metali başında hissetti. "Ups" dedi ve eğilip en alttan bir üstteki çekmeceye baktı. İki tane parlak mermi aldı ve mermi haznesine yerleştirdi. Metal aksamın çıkardığı sesler Robert'ın delice gülüşlerine karışıyordu. Çok hızlı ve karmaşık davranıyordu. Aniden tekrar silahı alnına dayadı, tetiğe hiç korkmadan bastı parmağını ve aniden odanın bir diğer köşesinde bir diğer Robert belirdi. Çok aniden olmuştu bu. "Kesinlikle bu benim bir yansımam daha! Şimdi korkup deneyden vazgeçeceğim!" dedi ve onun bahsettiği gibi oldu. Odadaki yansıma biraz dolaştı, kafasını kaşıdı ve kendini vurmaktan vazgeçti. Asıl Robert silahını yansımaya doğrulttu ve gözünü dahi kırpmadan yansımasına ateş etti. "Bu kararımın tüm olasılıkları yok oldu. Bir tanesinden kurtuldum." dedi.

    Birden kendini sokağa attı, meydanda insanlar her bir yerdeydi. Kimileri fotoğraf çekiniyordu, kimileri ise mağazalara giriyordu. Her yerde olduğu gibi bir uğultu vardı. Onu tanıyanlar hafifçe parmağıyla işaret ediyor, telefonlarını çıkarıp fotoğrafını çekiyordu. Kendi etrafında dönüyor, bir o yana bir bu yana koşuşturuyordu, "Şuan bir kararımı ve onun getireceği diğer kararlarımı yok ettim. Tanrım neden dışarı çıktım ben?! Ne yapacağım burada?!?" dedi. Üzerinde koyu kırmızı renk, çok fazla koyu lacivert çizgiler tarafından sarılmış, kareli bir gömlek vardı, altında ise mavi bol bir kot. Ayaklarında ise terlik vardı, her yanı tüylerle kaplı pofuduk bir terlik. "Tanrım.." dedi ve apartmanın önünden biraz daha uzaklaşıp orada dona kaldı, "..Marlena'ya deney için izin veren ben değildim! Lanet olasıca bir yansımamdı!" dedi ve nedensizce gülmeye başladı, taksilerin gelip geçtiği yolun karşısına koşup aşırı derecede Cameron Diaz'ın 2012 yılındaki haline benzeyen bir kadını çekip sıkıca sarıldı, hala "Buldum!" diyordu. Kadın mütevazi bir tavırla güldü ve şaşkınlığını gizlemeye çalıştı.

  "Peki bunu bilmek ne işime yarar ki? Sonuçta yine bir paradoks yaratmak istemiyorum!" dedi Robert çalışma odasında. Masasının başına geçti, kendi deyimiyle patron koltuğuna oturdu. Sadece uyumak istiyordu, uzun zamandır uyumamıştı. Kafasını masasına yapıştırdı ve kestirmek için gözlerini ağır ağır kapattı. Uykusunu aniden bölen şey kendisiydi, ya bir yankı ya da asıl kendisi, "Lanet olsun n'oluylor burada!?" dedi ve silahına aniden uzandı, ama boş olduğunu bilmiyordu. Uzanmasıyla beraber ayakta duran kendisi, sanki biraz yaşlıydı, silahının emniyetini kapattı, "Sakın kıpırdama Robert." dedi. "Hadi ama ben asılım, yankı değil!" diye cevap verdi asıl Robert.

"İnan bana değilsin."

"Dostum eğer öyle olsa bile yalvarırım beni öldürme."

"Karar verme şansım yok, yeni yankılar istemiyorum." dedi ve gözünü kırpmadan uykusu bölünen Robert'i alnından vurdu, akan kanlar damla damla yok oluyordu ve bir saniye kadar kısa bir sürede cansız beden yok oluverdi. Ayakta duran yaşlı Robert yok olan kendisine bakıp, "Kendisi gerçekmişmiş." dedi ve sağ koluna takılmış pahalı saatine bir göz attı, saat sabah 9.30'da durmuştu, "Evet.." dedi ve gözlerini boşluğa dikerek devam etti, "Zaman gerçekten parçalanıyor." ve inanın bana saati bozuk değildi, zaman gerçekten parçalanıyordu.