Gözlerimi açtığımda birinin kollarındaydım ve onu tanımıyordum. Beni evime getirmişti. Teşekkur bile etmeden yatağımda sızmışım. Evet, o bir ay çok zor oldu. Hatıralarla yaşamak benim için en zoruydu. Ama artık yeni bir hayat kurdum. Hayalsiz.' Hayal olan her şey gerçek değildir. ' bunu söyledim hep kendime. Acılarımı kalbime gömdüm. Hatıralara ölü gibi davrandım. Yaşayan bir ölü gibi. Günler böyle geçti. 30 gün, 30 Asır gibiydi. Ama artık bazı şeyleri değiştirmeye karar verdim. Dışarı çıkmak gibi. Artık dışarı çıkıyorum. İnsanlar ve hayat çok sıkıcı. Sahile gitmek ve bankalarda oturup denizi izlemek her zaman huzur bulduğum şeyler atasında. Dışarı çıkınca tabi ki ilk yaptığım şey bu oluyor. işte başlıyoruz. İnsanlar bana bön bön bakıyor. Hadi ama sanki Ağlamış insan görmediniz (!).
Haftalardır tek yaptığım şey ; ağlamış gözlerle dışarı çıkmak ve ilk önce sahile uğramak. İnsanlar bile alıştı sanırım bu halime. Hayat artık ızdırap çektirmiyor bana. ya da ben o ızdıraplara alıştım. Bilmiyorum. Hiçbir şey bilmiyorum. sanırım evde kalmaktan daha iyi olduğunu düşündüğüm dışarısının da artık bir farkı yok. Artık hayatım normal insanın hayatı gibi diyemem ama artık bazı umutlar için yaşamamın zamanının geldiğini düşünüyorum. Hanı o istediğim acıbadem tıp var ya; aslında bu uzun düşünme sırasında onu istemediğimi fark ettim. annem hastaydı ve onu iyileştirmek için doktor olmayı istemiştim. sadece onu iyileştirmek için. ben normalde can çekişen bir hasta gördüğümde dayanamazdım ve hastane kokusundan nefret ederdim. en sevdiğim öğretmenlerimden biri bana şunu demişti;" sen istediğin işi yaparsan mutlu olabilirsin. istemediğin bir iş , maaşı ne kadar fazla olursa olsun sana ızdıraptan fazlasını getirmez. her gün yeni bir işkenceye uyanmış olursun. o yüzden meslek seçerken kendi istediğine yoğunlaş , sadece yapabildiğin değil, bıkmayacağın bir iş olsun." işte ben insanları tedavi etmekden pek mutluluk duymam sadece annemin canı benim sayemde daha az yansın istemiştim. ama bu uğurda bir çok doktor vardı. benim istediğim şey; arabalarla ilgilenmekti. o yüzden internetten uzun bir araştırma sonucu "Metalurji ve Malzeme Mühendisliği"ni okumaya karar verdim. kim bilir belki ford trucks' da çalışırdım:) .
BİRKAÇ HAFTA SONRA
malum bazı olaylar yüzünden üniversiteye başlayamamıştım. o yüzden şu an evde ders çalışıyor ve üniversite sınavın' a yeniden hazırlanıyordum. haftada 3 gün gittiğim bir dershanem vardı ve hayatım yeniden lise yıllarındaki maratonluğuna dönmüştü. tek farkla; her gün görüştüğüm arkadaşlarım ,kalabalık bir ortam, sıra beklebileceğim bir kantin, birşey olduğunda danışabileceğim idare, bana ders anlatan öğretmen, tenefüste yürüyebileceğim uzun bir koridor, kitap alabileceğim ve quiz olabileceğim bir kütüphane, biyoloji derslerinde gittiğim biyoloji laboratuvarı ya da fizik laboratuvarı, işim olduğunda kullandığım bilgisayar odası, ve daha nicesi yoktu. şimdiden okulumu özlemiştim.
