"Tabi senin içinde zor olmalı." Taeyong elindeki boş sigara paketini,yüzüne kondurduğu sahte gülüş ile ayaklarıma doğru atmıştı.
"Sonuçta ne sana sahip çıkan bir ailen ne de arkadaşların var.Bu yüzden beni kıskanmanı artık normal karşılıyorum." Bu sefer yüzünde o sahte gülüş yok olmuş aksine içindeki kin ve öfkeyi suratına kondurmuştu.İşte bu benim nefret ettiğim ama onunda gerçek olan yüzüydü.
Ona cevap vermememden dolayı öfkesinin arttığını hissediyordum, diğer bana karşı duyduğu her şey gibi.
"Ne oldu dilini mi yuttun? Daha bir saat önce bana meydan okumuyor muydun?" İğneleyici sesi bedenime adeta sancı yaparken ona bakmayı sürdürdüm.Bu cevap bulamadığımdan veya korktuğumdan değildi;öfkesini benim üzerimde çıkarmasını istememden kaynaklanıyordu.
Tamda tahmin ettiğim gibi öfke sınırına ulaşmış ve adımlarını oturduğum yere yöneltmişti.Bundan sonraki adımı biliyordum ve bu yüzümde oluşan gülümsemenin nedeni olmuştu.
