Hayatın her zaman daha kötüye gitmesi çok acı verici olmalı derdim hep kendime haklı da çıktım. Sabah uyandım zor oldu biraz, gece düşünmekten uyumayı erteleyip durduğum için...
Boğazım kurumuş, gözlerim şişmiş ve başımda saplantılı bi ağrı... Keyfim yok hiç bir şekilde hayattan zevk alamıyorum.
Aynı günler, aynı şeyler, aynı yüzler, mutlu olmak için neden yok bir tek ''NEDEN'' yok.. Her zamanki gibi işte yalan dolan tebessümler.
!Nedensizlik!
Hayattan bahsediyor televizyonda kadının biri,kulak veriyorum; yaşam enerjisi ile gülümseyerek uyanın sabahları diyor.
Aynaya bakıyorum, yaşam enerjisine dair gözlerimde bir pırıltı görmek için ama gözlerim hüzünlü bakıyor dünyaya, parlayan tek şey aynaya vuran güneş ışığı...Hayatım acı verici gelmeye başladı, beceriksizim huzursuz ve anlamsızım. Neden yaşıyorum ? Neden hayattayım?
İçtiğim sigaranın haddi hesabı yok içiyorum da ne halta yarıyor? Erken ölürüm belki...
Direniyorum, belki geçer acılarım lakin hiçbir şey yapmıyorum düzelmek adına , çünkü geçmeyecek.Çünkü depresyon ve acının pençesinde olmak bunu gerektirir. Nefesim daralıyor çoğu zaman sanırım ölücem derken yaşamaya devam ediyorum , sanırım Tanrı benimle alay ediyor, düşüncelerimi toplayamıyorum yalnızlık hissediyorum belki de öleceğim?..
