Ne kadarda zormuş meger ayrılığın nöbetini tutmak...
Dışarda kar yağarken,yüregindeki tipi'nin farkına varmak...
Ne kadar da zormuş meğer göz yaşını,gönül telaşını durdurmaya çalışmak...
Onu görmedigin her gün için yanıp tutuşmak...
Resmine bakıp,bu soğukta üşüyecek korkusuyla kollarına sarmak...
Namluyu başını dayamışken,onun için yaşanmalı mı,
Ölmeli mi düşüncesiyle arada sıkışmak...
Ne kadar da zormuş meğer...
Şimdi kimbilir hangi rüzgar savuruyordur saçlarını...
Gönderdiğim kar tanelerini kabul ediyormudur esmer tenine...
Kahve gözlerinin kırk yıllık hatırı için,değecekmi bir daha gözleri gözlerime...
Ben ismini her duyduğumdagöz yaşlarımı yolcu ederken,hissedecek mi
Pare pare yandığımı...
Öldüğümde mezarımın başına gelip dokunabilecek mi toprağıma...
