Hell Academy(School Of Gangster)

Chapter 3

H E L L ' S   P O V

When i got home to our mansion, again, the lights are all off well anyway Im used to it.

5 years old palang ako wala na sila sa tabi ko, Ang mga magulang ko. Do they deserve to be called a parents ?! If they cant even bond with they're only child ?!

Bata palang ako ramdam ko na ang pagiging mag isa. Si nana moring lang ang lagi kong kasama, sya ang laging nandyaan para saakin at sya rin ang tumayo kung magulang.

Dati lagi kong hinahanap at tinatanong kay nana moring ang mga magulang ko. Kung kamusta na sila ? Nasaan sila ? Kelan nila ako babalikan ? O babalik pa ba sila ?. Pero ang lagi lang sagot saakin ni nana moring ay 'anak, umaalis sila para mag trabaho para sayo dahil mahal ka nila.'

Iniintindi ko lagi yung sagot sakin ni nana moring na ganon. At laking pasasalamat ko dahil nung birthday ko nung 7 years old ako ay umuwi sila upang ipaghanda ako. Sobrang saya ko nang mga panahon nayun dahil sa wakas makakasama ko na ulit ang mga magulang ko. Na sa wakas nasa tabi ko na ulit sila at hindi puro telepono at video call ang komunikasyon namin. Na sa wakas buo na ulit kami at hindi na ulit sila aalis sa tabi ko dahil naka pag trabaho na sila.

At dahil sa sobrang pagkamiss ko sa kanila gabi gabi sa tabi nila ako natutulog at ang sarap sa pakiramdam dahil niyayakap nila akong pareho.

Pero lahat ng kasiyahan ay may hangganan, ang akala kong hindi na nila ako iiwan at buo na ulit ang pamilya namin ay, akala lang pala.

Isang buwan. Yan lang ang tinagal nila sa tabi ko at iniwan na ulit nila ako, pero pinilit ko paring maging masaya nun dahil ang sabi nila ay babalik rin sila agad at lagi silang tatawag.

Kaya tuwing pagkagaling ko nang iskuwela tinatanong ko agad si nana moring kung tumawag ang mga magulang ko pero ang sagot nya lagi ay hindi pa. Kaya lagi kong hawak ang cellphone na niregalo nila saakin nung ika pitong kaarawan ko para lagi raw nila akong natatawagan. Humihiling ako lagi na sana tumawag na sila dahil miss na miss kona sila.

Pero lumipas ang tatlong taon na kahit text lang ay hindi nila nagawa. Duon namuo ang galit ko sa mga magulang ko. I feel like stupid for waiting! How can they leave they're daughter just like that?! Just like a toy?!

Nang ika alabing isang kaarawan ko sinupresa nila ako. Umuwi sila, at ang saya ko dahil duon. They spend they're day with me. Nawala nang parang bula ang galit na nararamdaman ko sa puso ko nun sakanila.

But when the other day come, nag bago nanaman sila, maya't maya may kausap sila sa telepono at biglang aalis. Hinayaan ko lang yun dahil sabi ko 'atleast dito na sila sa tabi ko uuwi'.

Pero para akong hangin lang sakanila lagi dahil hindi nila ako pinapansin dahil sa trabaho nila. Sometimes when i woke up in the morning, naabutan ko silang nag b-breakfast kaya napapangiti ako pero palapit palang ako sa kanila nag tutunugan na ang mag kaibang ring nang cellphone nila at dali dali silang aalis kaya napapangiti nalang ako nang mapait at kumakain mag isa.

Isang beses sa sobrang inis ko, habang naliligo ang dad ko kinuha ko ang cellphone nya and i threw it at the terrace of the third floor and pinagpopokpok ko yun nang hammer.

And when my dad done taking his bath he immediately search to his phone.

And he get mad at me when he knew what i did to his precious phone.

Flashback~

"You brat! Why did you do that?!" He greeted teeth grab my shoulder , and look to me angrily. and its damn hurt.