Y.O.K

TILSIM

Bir gecede annemi ve ikiz kardeşlerimi kaybetmek.. Boşlukta hırpalanıyor gibiydim. Babam bana sımsıkı sarılmıştı ve fısıldamıştı 'Bunu sakın unutma hiç bir zaman kaybettiklerin için ağlamamalısın. Tanrı ne yaptığını bilir. '

O zaman ağlamayı kesmiştim ama aklıma yatmayan bir şey vardı. Tanrı ne yaptığını tabiki bilirdi ama iyi mi olup olmayacağına o karar vermemeliydi. Kime neyin iyi geleceğini o kadar iyi biliyorsa neden dünya mutlu insanlarla değilde kötülerle dolu?

Birilerini kaybetmek bana ve babama hiç de iyi gelmemişti. Her gece o saatte birlikte içmiştik. Onun yıkılışını görmek beni bitiriyordu. Bir kaç günü sadece içerek geçirmişti bense babamın kolunun altında yarı uyku halinde kabuslarımla boğuşmuştum. Gözlerimi hafifçe açtığımda küçük bir çanta hazırlamıştı ve arkasına bakmadan arabayı alıp gitmişti. Ne yaptını anlamaz halde öylece onu izlemiştim.

Kendime geldiğimde koşarak yatağıma girmiş örtünün altında kendimi gizlemeye çalışmıştım. Kendimi de onlar gibi toprağın altında hayal etmiştim. Bunu onlara Tanrı yapmıştı değil mi ? Ah, hayır onu sevmiyorum. Onlar bunu hak edecek belki en son kişiler : melek gibi bir kadın, henüz on iki yaşlarındaki iki küçük kız.. Tanrı yanlış yapmıştı, affedilemeyecek bir yanlış.