Duvarlar. Odamın duvarları, bu evin duvarları. Anılar. Benim anılarım, bu evdekilerin anıları. Hiç mi mutlu olmamışım bu evde? Hiç mi yüzümüz gülememiş?
Duvarlar o evde ne yaşandıysa, ne yaşatıldıysa onları soğuk bir su gibi çarpıyordu insanın yüzüne. Kapıdan içeri girenleri sımsıcak karşılayan odalar, bakıldığında insanın içini ısıtan duvarlar, insana tebessüm eden mobilyalar ve mutlu ev halkı. Bunlar yoktu o evde.
Duvarın parçaları olan tuğlalar üzerine dökülen betonlar, o odada kalanın ruhunun üzerine çöken anılarıydı. Tıpkı tuğlanın özgürlüğünü kısıtlayan beton gibi ruhumuzu kısıtlayan anılar vardı.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
BETİM
Non-FictionDüşüncelerimi, duygularımı ve hislerimi benzetme ve betimlemelerle yazıya aktardığım cümleler derlemesi.
