The boy behind the shadows

Κεφάλαιο 1

"Λούνα..."ακούω μια φωνή να ψιθυρίζει μέσα στον ύπνο μου.

"Λούνα!"αυτή την φορά είναι πιο απότομη με αποτέλεσμα να πεταχτώ από το κρεβάτι.

Δυσαρεστημένη κοιτάζω το άτομο που εισέβαλε απροειδοποίητα στα όνειρα μου.

"Είναι 7:30...η μαμά φωνάζει."μου λέει χαρίζοντας μου ένα πειραχτικό χαμόγελο.

Τρίβω τα μάτια μου και του ανταποδίδω το χαμόγελο.

"Ευχαριστώ Ίθαν..."λέω και σπρώχνοντάς τα σκεπάσματα προσπαθώ να στηριχτώ στα πόδια μου.

Ο Ίθαν είναι ο μικρός μου αδερφός...

Και όταν λέω μικρός δεν εννοώ 8 χρονών... Είναι 15 στα 16.

Ξανθός με υπέροχα γαλανά μάτια... Σαν άγγελος.Ολοι λένε ότι μοιάζει στον μπαμπά.

Φυσικά και τον ενοχλεί να τον φωνάζω 'μικρό αδερφό' γιατί θεωρεί τον εαυτό του 'προστάτη' και πιο συγκεκριμένα δικό μου.

Θα έλεγα ότι έχουμε μια σχέση αλληλοοροσυασιας.

Ο ένας προσπαθεί να προστατέψει τον άλλο από την 'μητέρα'.

Εκείνος με προστατεύει από τα νεύρα της και τα ξεσπάσματα της.

Εγώ από την άλλη...από την φρικτή ιδεολογία της.

Είναι η μαμά μου τι ξέρω... Όμως δεν ντρέπομαι να παραδεχτώ ότι είναι το πιο προκατειλημμένο και οπισθοδρομικό άτομο που έχω γνωρίσει

Ο Ίθαν θα γινόταν ένα τέρας κοντά της.

Θα του κατέστρεφε τον υπέροχο εσωτερικό του κόσμο και θα προσπαθούσε να τον γεμίσει με την μαυρίλα του δικού της...όπως προσπάθησε να κάνει με εμένα.

Από τότε που γεννήθηκε προσπαθούσα με κάθε τρόπο να τον απομακρύνω από εκείνη.

Κάθε φορά που του έκανε πλύση εγκεφάλου τον τραβούσα από το χέρι όταν έλειπε, τον πήγαινα στην αποθήκη και του έλεγα τα εντελώς αντίθετα.

Εκείνη μιλούσε για πλούσιους και φτωχούς εγώ μιλούσα για ανθρώπους.

Εκείνη μιλούσε για μαύρους και λευκούς εγώ μιλούσα για ισότητα.

Έπιασα με δύναμη το κεφάλι μου και έπεσα στα γόνατα.

Ο πονοκέφαλος ήταν τόσο έντονος που αισθάνομαι ότι το κεφάλι μου θα εκραγεί ολόκληρο.

"Τι επαθες;"αναφωνεί ανήσυχος και έρχεται στο ύψος του.

"Τ-τιποτα μην ανησυχείς..."τον καθησυχάζω και σηκώνομαι γρήγορα.