Same Lame Name

Chapter 3:

Norelie's P.O.V

Today's saturday and that clearly means we have no classes.

Nandito ako ngayon sa park para naman makapag-pahangin at tuluyang maka-move on dun sa nangyari saakin. Hindi ko parin kasi makalimutan yun.

What a pain in the ass.

Yung umasa kang ikaw na, pero yung katabi mo lang pala. How bad could that be?

Naisipan kong bumili ng icecream dun kay mamang sorbetero para mawala 'tong mga naiisip ko. Nakaka-stress na kasi. And i thought ice cream would be the perfect stress reliver.

"Manong, pabili po ng icecream." Sabi ko kay manong.

"Neng, anong flavour?" Tanong ni manong habang naka-ngiti. Mukang mabait siya.

"Mango po. Yung 20 pesos po manong."

"Sige iha. Mukang broken hearted ka. Anong problema?" Maybe i'm too transparent towards my feelings kaya siguro pati si manong nakakahalata. Am i that too readable?

"Umasa po ako eh. Akala ko ako. Pero hindi pala." Paasa kasi. Buset.

Corny ko magsalita.

"May tamang panahon para sa lahat. Maghintay ka lang. Kasi malay mo, mas marami pang mga magagandang bagay na naka-laan para sa'yo?" He does have a point.

"Pero..." Eh... aish! Gaano ko ba katagal kailangang maghintay para mahanap yung para sa'kin? or would it even come? What if i will just keep on waiting for nothing? Gosh! this is too frustrating! I was supposed to come here to wind up and be possitive. So what's with all the thinking? Argh! Life's so stressful.

"Magtiis ka lang. Hindi lahat ng bagay ay minamadali. Kasi kapag binigla mo, ikaw rin ang masasaktan."

"Pfft-" Ewan ko ba kung matatawa ako o ano. Si manong naman kasi eh, kung ano-anong sinasabi.

"O siya, sige uuwi na ako at hinihintay na ako ng pamilya ko. May sakit si bunso eh." Pagpapa-alam niya.

"Ah, sige po. Thanks po sa advice manong. Sa susunod po."

Nginitian niya na lamang ako saka kumaway.

I'm sure this day would be one heck of a boring one.

Habang naglalakad-lakad sa park, may nakita akong pamilyar na tao.

Note. Ibang park na po itong pinuntahan ko. Ayaw ko na d'on sa dati. Like, duh...

Nakaupo siya sa damuhan at nakasuporta ang mga kamay niya sa likod.

If i'm not mistaken, nakikinig siya sa music.

So ayun nga, lumapit pa ako ng kaunti para matingnan kung tama nga yung hinala ko.