Accidental Love อุบัติเหตุรัก [Yoonmin]{END}

ตอนที่:7

สัตว์เลี้ยง...คำๆนี้มันยังวนเวียนอยู่แต่ในหัวของผมไม่ไปไหน...ผมมองหน้าเค้าอย่างตัดพ้อ ไม่สิ...ไม่รู้จะบอกยังไงดี มันน่าเวทนาเกินไปรึป่าว อยู่ดีไม่ว่าดีกลายมาเป็นสัตว์ซะงั้นไป

"เมื่อกี้...พี่บอกว่าผมเป็นสัตว์อย่างนั้นหรอ"ผมถามย้ำอีกครั้ง กลัวว่าจะคิดเองเออเองไปคนเดียว

"หึ!กูก็ว่ากูพูดชัดเจนดีแล้วนะ อย่าทำเป็นโง่ไปหน่อยเลยน่า..."เสียงชัดถ้อยชัดคำบอกอีกครั้ง แล้วยกยิ้มคล้ายเป็นเรื่องน่าสนุก

"ผมว่าเรื่องแบบนี้มันไม่สนุกหรอกนะครับ"ถึงผมจะโดนด่าว่าเป็นสัตว์มาหลายต่อหลายครั้ง แต่นั่นมันคือสัสที่ไม่ใช่สัตว์อ่ะ เข้าใจผมกันใช่มั้ย?

ผมสะอื้นทั้งๆที่ไม่มีน้ำตาสักหยดเพราะมันไหลไปก่อนหน้านี้แล้วและผมก็เช็ดมันทิ้งจนหมดแล้วด้วย คนเลวๆแบบเค้าไม่สมควรที่จะมาเห็นความอ่อนแอของผมเลย

ในตอนนี้ผมมีความรู้สึกว่า มันเริ่มจุกที่อกจนเหมือนคนใกล้จะตายเชียวล่ะ มันทั้งโมโห ทั้งโกรธผสมปนเปไปหมดแล้วด้วยตอนนี้

"กูก็ไม่คิดว่ามันตลก และถ้ารู้เข้าใจดีแล้วล่ะก็ ช่วยกลับเข้ากรงมึงไปซะด้วย ก่อนที่เจ้านายอย่างกูจะหงุดหงิดไปมากกว่านี้ ที่สัตว์เลี้ยงมันดันเลี้ยงไม่เชื่อง..."

เค้าพูดได้หน้าตายมาก...นี่มึงไม่คิดถึงจิตใจกูบ้างเลยอ่อว่ะ แค่หน้าตากูก็ไม่โอเคแล้วป่ะ นี่ดูไม่ออกเลยหรือยังไงกัน คนอะไรทำไมจิตใจถึงได้ดูต่ำช้าที่สุด

"ยังไม่ไปอีก ต้องให้กูเอาโซ่มาลากไปมั้ย"เค้าตะคอกขึ้น

ผมยืนจ้องหน้าเค้าอยู่อย่างนั้น เหอะ!ให้ตายเถอะ เจอกันไม่ถึงวัน มันเอาผมมาเป็นสัตว์เลี้ยงซะแล้ว ไม่เล่นกันแรงไปหน่อยอ่อว่ะ

ผมเดินเข้าหาเค้า...

"ย๊า!พี่เป็นบ้าไปแล้วรึไง! กะอีแค่ทะเลาะกับแฟนมาแค่เนี่ย ถึงขนาดสมองฝ่อเลยรึไงห้ะ! แล้วอีกอย่าง...ผมกับพี่เราก็ไม่ได้สนิทอะไรกันเลย แล้วพี่เป็นห่าไรว่ะ มาทึกทักว่ากูเป็นสัตว์เลี้ยงน่ะห้ะ!"ผมหลุดเพราะความโมโห ขนาดครอบครัวผมยังไม่เคยต่อว่าผมแรงขนาดนี้เลย