Meleğin Kanadını Kırdılar

Meleğinin Kanatlarını Kestiler Annem!

Bu sabah her günümden erken uyanmıştım. Etrafıma bakındığımda kimse uyanmamış herkes rüyalar aleminde. Babam hariç. O her zaman olduğu gibi erkenci.. Ben sessizce evi turlarken güneşin verdiği enerjiyle bugün oynıyacağım oyunun düşündeydim. Aa aa bi ses duyuyorum oda ne? O sesi kim yapıyordu, seslendim fakat çok yakınımdan geliyodu ses,korktum önce, o ses karnımdan geliyodu sanki,birisinde duymuştum insanın karnındaki kurtlar mideni yemeye başladıklarında böyle sesler çıkıyomuş. Ben panik yaptım korkudan. Ben ölmek istemiyodum çünkü daha 7 yaşında çocuktum. Melekler dünyayı kurtarmadan gidemezlerdiki.. Hemen koşarak annemin yanına atladım kadın korktu bi anda,ona durumu anlatınca güldü. Gıcık ve alaycı bi gülüşü vardı. Sinir olmuştum. Annem bana çok kızar hatta döverdi onun için ondan korkardım,onun bakışları yeterdi. O bakışları bi çaktımı durduğum yerde titrer suçsuzsamda korkardım. Babam hiç kızmazdı bana, çünkü beni hiç görmüyoduki.. Gece 3'de gelir, 05'de giderdi,biraz daha çabalasa yüz simasını bile unuturdum yani. Annem kahvaltıyı hazırlamış "Asel hadi çabuk gel yemeğini ye. Neyleri kurcalıyorsun yine?" diye sesleniyodu. O karnımdaki seslerden sonra koşarak sofraya oturdum. 10 gün aç kalmış gibi yemek yiyorum. Annemde bana o sesin amacını açıklamıştı. Artık hiç korkmuyodum çünkü o sesler beni korkutamazdı. Sofradan kalktım, evde biraz oynadıktan sonra dışarıya çıktım. Tüm çocuklar oyuna başlamış eyvah! ben geç kaldım. Aralarına hemen katıldım. Oyundan bir müddet sonra arkadaşlarımın canı bişiler çekip anne veya babalarından para alıyolar,markete gidiyolardı. Ben o an hemen içeri girer biyerlere uzanırdım. Benim babam başımda yoktuki onu tanımıyodum düzgünce bile. Annemin çalışıp kazandığı para kaç kuruştuki ben ondan para isteyebileyim. Tüm arkadaşlarım bişiler yerken benim onların verdiği bir parça şeyemi gözüm kalsın. Onlar evden üç beş bişi getirip piknik yapmak istediklerinde bile onlardan uzaklaşasım geliyodu. Neden biliyomusunuz? Çünkü biz çok fakirdik. Dolap bomboş, ev bomboş.. Tek katlı bi gecekondu benim evim. Evin  ne sıvası,ne kullanılabilir bir mutfağı yada banyosu yoktu. Biz çamaşırlarımızı çuvala doldururduk,ev buz gibi hemde heryeri küçük bi sobayla bi odada ısınırdık. Kare bi tahtanin üstünde 20 ekran tv ile geçinirdik. Ben her anımda arkadaşlarımamı mahçup kalmalıydım yoksa bunu anneme söyleyip onumu üzmeliydim..  Benim hergünüm böyle geciyor. Çocuğum kimse beni üzemiyo ama sanki öyle bişeyki aklım bunları,her günümü kayıt ediyor gibiydi. Neyse erken uyumalıydım. Sabaha kadar güc toplayıp arkadaşımla oyun oynicaktım.
Bugun günlerden ya pazartesi ya perşembe ydi hala günlerin adlarından sıkılıyorum. Bu saçma isimleri kim koyuyor böyle? Büyüyüp adam olunca bu günlerin isimlerini değistireceğime tüm dünya çocuk kardeşlerime söz veriyorum.
Sonra Ben dışarı çıktım hemen arkadaşımın yanına gittim ve oyun oynadık. Sonra ezelin annesi bizi markete yolladı bizde gittik. Ezelle konuşa konuşa giderken önümüze bi kaç tane büyük erkek çıktı. Bizimle çok iyi konuştular.
-Nereye gidiyonuz abicim?
-Markete gidiyoruz ne vardı?
-Tamam gidin gelin size çok değişik bişi göstercem ilerde tammı gelin .
-Tamam geliriz.
Dedik ve gittik marketten dönüşte ezelin annesi onu eve aldı. Ben kaldım öyle e, bende eve gidicem napıyımki. Evin kapısına gelmiştimki o erkek bana "yanındaki arkadaşın nereye gitti?" dedi. Bende evine gittiğini söyledim. Sonra beni ısrarla,bişi bahanesiyle  kapıdan uzaklaştırdı. Ve sürekli kendi önden gidip bana gel diyodu bende salak gibi gidiyodum. Sonra yol bitti. Beni zorla kavradığı gibi yatırdı. Üstümü başımı soymaya çalışıyodu ben avazım çıktığı kadar bağırıyodum ama kimse duymuyodu, kimse gecmiyor burdan, ağzımı kapatmaya çalışıyodu korkuyodum,çok korkuyodum annem işe gittiyse benim babam nerdeydi?ben sahipsizmiydim? Çok çırpındım gücüm yetmiyodu canım acıyodu, kalbim acıyodu. Beni çocuk zorla tecavüz etti.Neye uğradığımı bilmiyodum. Buda neydi? Belliki çok kötü bişeydi ben o yaşta o an ölmek istedim. O duygu... O an ne duygusu o an kalbin bile atmıyo. Bana bu pis çamuru atan niye attı? Bu Dünya denilen yerde meleklere bu kadar kötümü davranılıyor... Ben yaşamak istemiyorum anne. Beni kurtar ya da beni yanlız bırakma anne, ya da bırak düşeyim uçurumdan. Eve yıkık kırık bir şekilde geldim. Kimsecikler yok. Sanki hırsız kalbime girip çocukluğumu,oyunlarımı benden çalmıstı. Sanki değil öyleydi. Ben kendimi kime anlatmalıydım. kimsem yoktu. Ben kimsesiz kaldim o an. Geceleri oyunu için enerji biriktirmek isteyen çocuk  şimdi geceleri ona zehir gibi geliyodu. Kimseye söylemedim kimse hiç bişeyi farketmedi. Söylemekten korktum çok korktum. Herkes duyar diye çok korktum. Annem her yüzüme batığında canım acıyordu. Sanki labirent in içinde gibi hissediyodum kendimi. Yolumu,çocukluğumu bulamıyordum. Herşeyimi kaybettim. Ben bu günümü asla unutmicaktım.
Yorumlarınız benim için çok önemli arkadaşlar.. İkinci bölüm yolda.😊