Uitgehuwelijkt

Hoofdstuk 42 'Verhuizen'

Het duurde niet lang of ik had mijn besluit al genomen. Ik moest weten waarover Tarik mij wou spreken, Wat als het heel belangrijk is? Stel dat hij mijn hulp nodig heeft. Dan moet ik er wel voor hem zijn net zoals hij ervoor mij was.

Ondanks dat hij de vorige heer heel boos op mij was, Omdat ik hem had verteld dat Fatima niet deugde. Wou ik hem toch heel graag zien.

Aangekomen bij het restaurant liep ik naar binnen en zag ik de kantoordeur van Tarik al open staan, Zonder erbij na te denken liep ik naar binnen en trof een rommelige kamer. Al zijn papieren lagen op de grond en de boeken die de vorige keer netjes in de kast lagen waren nu op de grond.

Bezorgd keek ik om me heen en vroeg aan een ober waar Tarik was. 'Die is volgens mij boven op het terras'

Ik bedankte hem en versnelde mijn passen naar boven, In een hoek zag ik Tarik staan. Hij staarde wat voor zich uit. Hoe dichterbijer ik bij hem kwam, Hoe slechter hij eruitzag.

'Tarik? Hey, Hoe is het met je? Vroeg ik bezorgd en ging naast hem staan.

Hij glimlachte naar me en draaide zich weer om. 'Dankjewel dat je bent gekomen'

'Geen dank, Zullen we even gaan zitten?

Tarik knikte met zijn hoofd en ging net als mij aan een tafel zitten. Hij maakte van zijn handen een vuist en de rimpels op zijn gezicht werden duidelijker.

'Wat is er met je gebeurd? Vroeg ik nieuwsgierig
'Je had gelijk. Je had al die tijd gewoon gelijk. Zei hij zachtjes en sloeg met zijn handen op tafel.

Geschrokken keek ik hem aan, Ik legde mijn hand op de zijne en probeerde hem te kalmeren. 'Waar heb je het over Tarik? Waar had ik gelijk in?'

'Fatima had al die tijd een ander, En ze ontkende het nog toen ik haar had betrapt met hem!

Vol medelijden keek ik hem aan. 'Maak je niet druk om haar, Je bent meer waard'

'Zij was diegene die ik wou! Hoe heeft ze mij zo kunnen bedriegen? Wat heb ik haar aangedaan? Ik was altijd goed voor er, Gaf haar alles wat ze maar wou!
'Het is een gemene persoon, Die geen hart heeft. Fatima denkt niet aan de gevoelens van anderen, Enkel aan die van haar.
'Wat is er dan met haar gebeurt dat ze zo doet?
'Ik zou het niet weten, Maar dat is niet iets waar jij je zorgen over hoeft te maken. Je zult een veel beter iemand tegenkomen. Dat beloof ik je!

Tarik keek me lachend aan en schudde zijn hoofd. 'Ik hoef geen andere meid, Laat mij maar voorlopig alleen leven'
'Haha, Over een paar weken denk je daar anders over.
'We zullen wel zien.
'En anders, Ik ken wel iemand die bij jou zal passen.
Tarik keek me nieuwsgierig aan en wou weten over wie ik het had. 'Tja, Dan moet je nog even geduld hebben'

Ik bleef nog een tijdje bij Tarik zitten totdat ik merkte dat het veelstee laat was. Hij liep met me mee naar de uitgang en sloeg zijn armen om me heen. Zonder erbij na te denken deed ik hetzelfde.

'Bedankt voor alles Dounia, Ik wist dat ik op je kon rekenen.
'Daar zijn vrienden toch voor? Haha
Ik trok me los van Tarik en ieder van ons nam zijn weg.

Op het moment dat het restaurant uitliep, Zag ik een auto voor het gebouw staan die sprekend veel op die van Achmed leek.

Met een zenuwachtig gevoel liep ik richting de auto, Mijn vermoedens klopte toen ik Achmed uit de auto zag stappen.

Hij keek me recht in de ogen aan en zei geen woord. Ik stopte met lopen en bleef hem ook aankijken. Wat voelde dit moment verschrikkelijk. Heeft hij gezien hoe ik Tarik knuffelde? Hoe wist hij dat ik hier was? Hij zou toch gaan werken.

Achmed stapte terug in de auto en wachtte totdat ik dat ook deed. Met een angstig gevoel stapte in naast hem in en zei geen woord.

Hij startte de auto en reed met een volle snelheid richting huis.
Ik had zo erg de neiging om heb te vragen wat hij hier deed. En of hij wat had gezien. Want zo kan ik het hem uitleggen! Maar volgens mij maakt het niet uit wat ik zal zeggen. Het is en blijft verkeerd wat ik deed.