Uitgehuwelijkt

Hoofdstuk 48 'Ruzie...'

Geschrokken keek ik Fatima aan. Terwijl ze me met een lach aan keek en geduldig op een antwoord wachtte. Diep van binnen voelde ik me beledigt maar wou dat niet laten merken.

'Pardon? Wat bedoel je daarmee? Vroeg ik bot.
'Nou zoals ik de vraag. Is het kindje echt van mijn broer? Of van Tarik?
'Wat! Nou moet je echt ophouden, Besef je wel wat je zelf zegt?
'Zeker weten, Dus nogmaals Dounia. Is het kindje van Tarik. Ja of nee?

De woede kroop bij me omhoog. En ik probeerde mezelf rustig te houden.

'Dat je mijn broer voor de gek kan houden. Prima, Maar mij niet!

Uit boosheid sloeg ik Fatima in haar gezicht. Ze schreeuwde het uit en greep naar haar wang.

Mijn ademhaling begon sneller te gaan, Terwijl de gang zich vulde met de rest van de familie. Ook Rania kwam weer terug naar binnen en keek ons verbaasd aan.

'Wat is er hier aan de hand! Riep mijn schoonmoeder boos
Fatima liet haar tranen los en ging naast haar moeder staan.

Ze begon in haar oor te fluisteren en het gezicht van mijn schoonmoeder veranderde.

'Hoe durf je mijn dochter te slaan? Waar zijn je manieren gebleven!

Ik negeerde haar en probeerde me zelf te kalmeren. Want wie gaat het anders doen? Ik ben diegene die altijd voor mezelf moet zorgen.

'Dounia! Ik vraag je wat, Waarom heb jij Fatima geslagen?

Ik voelde alle ogen op mij branden. En iedereen zat nieuwsgierig te wachten op een antwoord. Met mijn ogen zocht ik naar Achmed. Maar die stond er niet bij.
Waar was hij? Waar is hij elke keer als ik hem nodig heb?

'Je dochter heeft er zelf naar gevraagd. Zei ik zachtjes

Het antwoord op mijn schoonmoeders vraag. Maakte haar nog bozer dan dat ze al was. Ze begon me te verwijten van dingen die nergens op sloegen. Stilletjes bleef ik staan en luisterde naar alle kwetsende dingen die ze over me zei.

Die avond had ik besloten om mijn ouders uit te nodigen. Als ik ze niet heel snel zag, Dan zou ik mezelf echt wat aan doen.

Dit huis en deze familie maakte me langzamerhand gek. Hoelang moet ik dit nog volhouden? Wil ik hier mijn kind opvoeden?

In me eentje zat ik boven op mijn eigen verdieping. Tijdens het avondeten kwam Sarah een bord naar boven voor me brengen. Alsof ik een klein kind was die straf had gekregen.

Mijn schoonmoeder had duidelijk gezegd dat ik niet naar beneden hoefde te komen als ik mijn excuses niet zou aanbieden aan Fatima.

Niet veel later kwamen mijn ouders eindelijk aan. Ik begeleide ze gelijk naar boven en liet ze zitten in mijn woonkamer. Ook Dina was mee gekomen. Ik legde allerlei hapjes op tafel en vertelde ook mijn familie het goeie nieuws.

'Meen je dit? Komt er echt een kleine op komst? Vroeg Dina enthousiast.
'Ja, Over 9 maanden hebben we een nieuwe familie lid.
'Ik vind dit zo schattig! Gefeliciteerd lieverd.

Ook mijn vader was blij met het nieuws, Ik zag hoe hij over ze ogen wreef. Moest hij nou huilen? Ik nam plaats naast me vader en gaf hem een kus.

'Ik ben trots op je lieverd. Fluisterde hij zachtjes.

Ik voelde een lichtelijke tinteling door mijn lichaam gaan. Lieverd? Mijn vader heeft mij nog nooit zo genoemd. Wat is er met hem gebeurd?

'Papa? Is er iets dat je mij moet vertellen. Vroeg ik zachtjes
'Niet nu lieverd, Dat komt allemaal nog wel.
'Moet ik mij ergens zorgen om maken?
'Het enige waar jij je zorgen om moet maken is om je kind. Verder is niemand belangrijk.
'Zeg dat niet, Je betekent heel veel voor mij. Dat weet je.

Ondanks alles wat er is gebeurd. Je hebt een speciaal plek in mijn hart. Zei ik glimlachend.

Mijn antwoord maakte mijn vader emotioneel en ik veegde snel zijn tranen weg. Het voelde niet goed aan, Er gaat iets door mijn vader heen wat hij niet durft of wilt vertellen. Maar waarom niet?

Dina keek me aan en glimlacht naar me. Dina en mijn ouders waren de enige familie leden die ik nog redelijk vaak zag. Mijn zus Souhaila liet weinig van zich horen, Maar dat is ook begrijpelijk. Ze heeft haar eigen dingen aan haar hoofd. En Ibtissam? Die houdt er volgens mij van om mensen uit het niets in de steek te laten.

'Dounia? Dounia?

Ik hoorde mijn schoonmoeder me roepen en liep snel de gang op. 'Wat spook je hier allemaal uit? We hebben beneden je hulp nodig voor bij de afwas'

'Kan Fatima of Rania het niet doen?
'Ik vraag het toch aan jou? Wat ben je hier allemaal aan het uitspoken.
'Sorry, Maar ik kan niet. Mijn ouders zijn op bezoek.

Mijn schoonmoeder keek me verwart aan. 'Je ouders? Wat doen die hier?' zonder op een antwoord vanuit mij te wachten. Duwde ze me zachtjes aan de kant en liep richting de woonkamer.

Ik hoorde hoe blij ze mijn ouders begroette. Maar ik wist wel beter. Ze speelt een gemeen spelletje. Maar waarom?

Ik liep richting de woonkamer en ging weer zitten. Mijn moeder vroeg van alles en nog wat en enkel mijn schoonmoeder gaf antwoord. Ik heb ook een mond, Mag ik ook nog even wat zeggen? Dacht ik in mezelf.

Mijn ouders bleven niet lang. Na een uurtje besloten ze weer om te gaan. Omdat de reis terug naar huis best lang duurde. Ik nam afscheid van ze en hield ze allemaal stevig vast. 'Kom gauw langs' zei ik smekend.
'Binnenkort ben ik er weer, Ik zal je dan wel vermaken' zei Dina lachend en vertrok samen met mijn ouders naar de auto.

Net op het moment dat ik naar boven wou vertrekken riep mijn schoonmoeder mij. Ik liep de kamer in en keek haar vragend aan.

'Waarom heb je niks doorgegeven?
'Waar heeft u het over? Wat had ik moeten zeggen.
'Dat je ouders langskomen. Je bent niet de enige in dit huis Dounia. Als je iemand uitnodigt moet je dat eerst aan mij doorgeven.
'Sorry? Maar volgens mij is de bovenste verdieping van Achmed en mij. Ik bepaal dan zelf wel wie ik uitnodig. En het zijn mijn ouders! Geen vreemden.
'Verlaag je stem! Ik ben nog altijd wel je schoonmoeder. Dit huis is van mij en de vader van Achmed. Jullie wonen enkel bij ons. Meer niet.
'Oké prima, Dan gaan we wel terug! Ik wil ook helemaal niet hier bij jullie wonen. Zei ik huilend.

Zonder nog op een reactie te wachten liep ik snel de trap op naar boven. Ik verstopte mezelf onder de dekens en liet al mijn tranen los.

Waarom ben ik ooit ingestemd met dit aanbod? Waarom bleef ik niet in de stad wonen! Waarom Achmed? Waarom doe je me dit aan?

Ruw werd ik wakker gemaakt van mijn slaap. Slaperig stond ik op en zag een boze Achmed voor me staan. Hij liep rondjes in de kamer en mompelde van alles.

'Gaat alles wel goed lieverd? Vroeg ik verbaasd

'Waarom Dounia? Wat heeft mijn moeder je aangedaan?
'Waar heb je het over?
'Waarom loop je ruzie te maken met mijn moeder! Na alles wat ze voor je doet, Verneder je haar zo erg!
'Wat? Ik heb helemaal niks verkeerds gezegd
'Dus mijn moeder liegt?
'Dat zeg ik niet, Ze vertelt enkel haar kant van het verhaal. Luister ook eens een keer naar de mijne.
'Heb jij tegen mijn moeder gezegd dat je hier niet wilt wonen?
'Ja, Maar ik bedoelde het niet zo.
'Het is duidelijk Dounia. Let voortaan op je woorden! Het zit mijn moeder heel erg dwars!

Ik weet niet of het aan mij persoonlijkheid lag of aan de hormonen. Maar er knapte iets van binnen. Ik kon het niet meer langer volhouden.

Boos sloeg ik de deken weg en ging voor Achmed staan.

'Het is altijd ik die fout zit! Jouw familie doet namelijk nooit iets verkeerds. Het is de perfecte familie in jouw ogen. Maar zie je wel wat ze mij aan doen? Zie je hoe Fatima zich tegenover over mij gedraagt? Ze steekt iedereen op tegen mij Rania en zelfs je moeder! Ze vernederen mij meer dan dat ik hun verneder. En jij ziet zoals gewoonlijk niks.