17/2

Chapter 1

17/2/2015

Παρια

Απο την μια στιγμή στην άλλη,μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα μπορείς να χάσεις τα πάντα. Δεν το πιστεύω οτι με άφησε. Νόμιζα οτι δεν θα με άφηνε ποτέ μου το είχε υποσχεθεί. Θυμάμαι ακόμα όταν ήμουν 7 χρονών όταν πέθανε το κατοικίδιο μου η Ιζι μου είχε υποσχεθεί οτι δεν θα με άφηνε ποτέ. Πως μπόρεσε να μην μου πει την αληθεια;

Ηξερε οτι θα πεθάνει και εμένα με άφησε να ζω στο ροζ μου συννεφάκι. Και ήξερε ποσο μισώ το ροζ. Ηξερε τα παντα για μένα. Προσπαθώ να του θυμωσω αλλά δεν τα καταφερνω. Πως γίνεται να θυμωσεις πραγματικα στο μπαμπά σου; Μου λείπει ο μπαμπάς μου, ο καλύτερος μου φίλος, ο μονος που είχα στην ζωή μου. Δεν μπορω να το πιστέψω οτι ήξερε και δεν είπε τίποτα. Μου είχε υποσχεθεί οτι δεν θα με πάρει ποτε μαζί της. Και να που τώρα οι χειρότεροι μου εφιάλτες γίνονται πραγματικότητα. Την μισώ τόσο πολύ. Γύρισε χρόνια μετά για να με πάρει, δεν την χρειάζομαι τώρα πια.

Γιατί όταν την είχα ανάγκη εκείνος ηταν δίπλα μου όταν είδα τον πρωτο μου εφιάλτη, την πρωτη μου ερωτική απογοήτευση μονο εκείνος ηταν εκεί. Και τώρα είμαι πανω απο τον τάφο του. Να κλαίω για την απώλεια του. Και εκείνη δίπλα μου. Για πρωτη φορά που δεν την είχα ανάγκη.

Η ταφή έχει τελειώσει ο κόσμος έχει φύγει και έχουμε μείνει οι τρεις μας. Μια κατεστραμμένη οικογένεια. Εκείνος ηταν πια μακρια μου και εκείνη έτοιμη να με πάρει μαζί της.
"Παρια έλα αγάπη μου να φύγουμε πέρασε η ωρα" μου είπε πηγαίνοντας να με ακουμπήσει στην πλάτη πράγμα που δεν κατάφερε μιας και έφυγα απο δίπλα της. Την άκουσα να ξεφυσαει. "Δεν έχω να πάω πουθενά εδώ είναι ο μπαμπάς μου εδώ θα μείνω και εγώ" της απαντησα δείχνοντας της τον τάφο. "Αγάπη μου θα μείνεις μαζί μου τώρα δεν χαίρεσαι;" μου είπε καθώς ερχόταν κοντά μου. Πρεπει να μου κανει πλάκα. "Ορίστε; Ακούς αυτά που λες είσαι μια άγνωστη για εμένα πως θες να χαρώ;" της φωνάζω καθώς αρχίζω να απομακρυνομαι. "Μα, Παρια η μαμά σου είμαι γιατί μου συμπεριφερεσαι έτσι;" μου απάντησε γλυκά. Είναι πραγματικά ανυπόφορη. "Η ποια; Η μαμά μου; Για να ξέρεις Χριστίνα οτι εγώ μαμά δεν έχω. Μονο τον μπαμπά μου ειχα. Τώρα είμαι απλα μονη μου." Της απάντησα και την κοίταξα ηταν κοκκαλωμενη στην θέση της. Αλήθεια πιστευε οτι θα μπορουσα να την συγχωρεσω; Αυτό δεν πρόκειται να γίνει ποτε. "Παρια εισαι κόρη μου και εγώ μητέρα σου αυτό δεν αλλάζει" μου απάντησε κοιτώντας με στα ματια. "Θέλω να ξέρεις οτι αναγκάζομαι να μείνω μαζί σου. Κάνε αυτά τα δυο χρόνια εύκολα και για τις δυο μας μην με αναγκασεις να προτιμησω το ορφανοτροφείο."  μίλησα ήρεμα καθώς βγηκα εξω απο το νεκροταφείο. Με ακολούθησε χωρίς να μιλήσει και μου έδειξε το αυτοκίνητο της μπήκαμε μέσα χωρίς να που κουβέντα. "Θα περάσουμε απο το σπίτι να πάρεις οτι πραγματα χρειαζεσαι και τα υπολοιπα θα τα φέρει η μεταφορική" μου απάντησε ενω αρχισε να απομακρύνεται απο το νεκροταφείο. "Με το σπίτι τι θα γίνει; Εσύ που μένεις;" την ρωτησα και γύρισα να την κοιτάξω. Ηταν όμορφη γυναικα και θα μπορούσε ο οποιοσδήποτε να πει οτι μοιαζουμε ηταν εμφανές. "Το σπιτι θα το πουλησουμε και τα χρήματα θα είναι δικά σου για τις σπουδες σου. Εγώ μένω στην Κηφισιά είναι κοντά στο Χαλάνδρι οπου εμενες οποτε μπορείς να πηγαίνεις στο ίδιο σχολείο." μου απάντησε και συνέχισε να οδηγάει.