17/2

Chapter 3

Παρια

Τα πραγματα στο σχολείο ηταν ήρεμα. Κανεις δεν ασχολήθηκε μαζί μου για καλη μου τύχη και το μονο αρνητικό ηταν οτι οι φιλες μου με είχαν εντελώς γραμμένη. Ειχαμε φτασει ηδη στην τελευταία ωρα και τα κορίτσια ηταν εξαφανισμένες. Κατευθύνθηκα στην αίθουσα πληροφορικής και εκατσα στην γνωστή μου θέση. Λιγα λεπτα μετα εμφανίστηκε η καλύτερη μου φιλη η Νεφελη. Εκατσε δίπλα μου και με κοίταξε εξεταστηκα. Απορησα. "Εχω κατι;" την ρώτησα και κοίταξα τον εαυτό μου. "Είσαι καλά;" με ρώτησε. Είμαι; "Ναι είμαι καλά" προσπάθησα να χαμογελασω με τεραστια αποτυχια. "Εντάξει" μου απάντησε και κοίταξε τον υπολογιστή της. Μονο αυτό; Τόσο ενδιαφερον. Θέλω να ανοίξει η γη να με καταπιεί ηταν και είναι άβολο όλο αυτό.

Ο γυρισμος στο σπίτι ηταν βαρετος εκείνη δεν έκανε αλλη προσπαθεια να μου μιλήσει και έφυγε γιατί θα πήγαινε στην δουλεια. Είναι νοσοκόμα και σίγουρα θα αργούσε να γυρίσει. Ολη μου η μέρα ηταν πανω απο βιβλια και μια μικρή ξεναγησει στο σπίτι. Μικρο και ομορφο. Μονο που κάποια πραγματα μου είχαν δημιουργήσει κάποιες ερωτήσεις.

Αραγε μετα τον πατερα μου είχε κάποια αλλη σχέση. Πολύ πιθανό ήταν όμορφη και γαμωτο μου έμοιαζε πολυ. Ειχαμε ίδια χαρακτηριστικά και πολλές ομοιότητες στις κινησεις. Φοβάμαι οτι καποιες στιγμές είμαι σκληρή μαζί της. Αυτή σε άφησε μην το ξεχνάς. Μια φωνη μέσα μου φωναξε. Και να θέλω δεν μπορω να το ξεχάσω.

Το βράδυ έφτασε γρήγορα βρίσκοντας με στον καναπέ αγκαλιά με πατατακια και ταινία ηταν ηδη αργά αλλά δεν είχα καμια διάθεση να πάω στο δωμάτιο μου. Ακουσα κλειδιά και κάποιους ψιθύρους κοίταξα το ρολόι και ηταν περασμένες 12. Απ'οτι κατάλαβα δεν είναι μονη της. Τα βήματα πλησίαζαν και αποφάσισα να μην δώσω σημασία με καμια φιλη της θα είναι. "Εμ Παρια τι κανείς τέτοια ωρα ξυπνια;" μου είπε και γύρισα και την κοίταξα. Δεν μπορεί. Κάποιος μου κανει πλάκα. Μπαμπά; Δεν είχα σταματήσει να τον παρατηρώ ηταν ιδιος. Με έχει καταβάλει ενα σοκ. Αυτός είναι ο μπαμπάς; "Απο εδώ ο Αλέξανδρος είμαστε μαζί εδώ και κάποια χρονια" μου ειπε. Συνεχισα να τον κοιτώ λες και ηταν απο άλλο πλανήτη πράγμα που δεν πέρασε απαρατήρητο. Τα δάκρυα είχαν κανει εμφανίσει. Εχουν τα ίδια ματια. Εχεις τα ίδια ματια με εμένα. "Παρια μου είσαι καλά;" μου είπε και πήγε να με ακουμπήσει. "Μην τολμησεις να με ακουμπησεις. Δε τον πιστεύω οτι βρηκες κάποιον που είναι ίδιος μαζί του. Ιδιος με τον μπαμπά μου. Και ερχεσαι και μου τον φέρνεις να τον γνωρίσω. Ποσο θρασος;" την φωναξα και ετρεξα στο δωματιο μου κλείνοντας την πόρτα με δυναμη και έπεσα στο κρεβάτι μου κλαίγοντας.  Μπαμπά προσπαθουν να σε αντικαταστησουν. Μπαμπά έλα να με σωσεις. Σε χρειάζομαι. Μπαμπά που είσαι; Ψιθυριζω μα κανεις δεν με ακούει. Η πόρτα χτυπάει και μετα ακούω βήματα δεν είναι εκείνη είναι βαριά βήματα. Γυρναω και κοιτώ εκείνον. Μοιάζουν τόσο πολύ. Μου γέννα την επιθυμία να τον αγκαλιασω και να μην τον αφήσω ποτε.