Różana Seria 🌹 Sztuka poszukiwania szczęścia [D. Andre-Tande]

7 - You torch me up like electricity, jumpstart my heart with your love

Wróciłaś do domu. Zdałaś sobie sprawę, że wciągu zaledwie jednego weekendu zdążyłaś przeżyć swój pierwszy pocałunek, być na dwóch imprezach, stracić przyjaciółkę i spróbować kokainy. Lata młodości chyba nie powinny tak wyglądać.

Tak jak obiecał, do domu odwiózł cię tata Daniela. Przez całą drogę nie odezwaliście się do siebie słowem, a kiedy wreszcie zaparkował pod twoim domem, opóźniałaś jak tylko mogłaś konfrontację z rodzicami. Co prawda, pan Tande obiecał cię bronić, ale nie mogłaś się spodziewać niczego dobrego po tym człowieku.

Co mu w tobie przeszkadzało? Nie byłaś wystarczająco ładna? Może po prostu nie odpowiadało mu to, że nie byłaś wystarczająco bogata jak na dziewczynę sportowca?

Z każdym pytaniem rodzącym się w twojej głowie, samoocena, którą i tak już miałaś zaniżoną, spadała. Nagle, w jednym momencie jakby ktoś ściągnął ci z nosa różowe okulary i założył te ciemne, ponure, przez które patrzenie sprawiało ból.

Stanęliście przed drzwiami twojego domu a pan Tande nacisnął przycisk dzwonka. W mgnieniu oka przed wami ukazały się postacie twoich rodziców.

- Witaj, Lars - przywitał się mój towarzysz - Przywiozłem Evelyn, bo zasnęła u mnie oglądając film z moją córką - skłamał, ale dlaczego? I czy on w ogóle miał córkę?

Starałaś się nie dać po sobie poznać, że każde słowo, które wypowiedział mężczyzna jest kłamstwem. Głowę miałaś spuszczoną w dół, aby nie patrzyć na rodziców. Było ci wstyd, że w ogóle doszło do takiej żenującej sytuacji. W oczach miałaś łzy i za nic w świecie nie chciałaś, aby spłynęły po policzkach.

Rodzice przyglądali ci się badawczo aż w końcu twój tata powiedział:

- Dziękuję, Markus - wpuścił cię do domu a następnie zamknął za tobą drzwi.

Zaczęłaś się rozbierać a oni czekali aż skończysz. Mama miała zatroskaną minę i stała za tatą, który skrzyżował ręce na piersiach.

- Co ty sobie wyobrażasz? - zaczął nie dając ci dokończyć ściągania butów.

Popatrzyłaś na niego nie wiedząc co powiedzieć.

- Mogliście mi nie zabierać telefonu - powiedziałaś ledwo dosłyszalnym głosem.

Prychnął rozkładając ręce.

- Chyba nie jesteś jedyną osobą posiadającą telefon na tym świecie - odparł ironicznie.

Czułaś jak policzki przybierają kolor purpury a łzy przedostają się na zewnątrz.

Nawet ich nie wytarłaś. Wiedziałaś, że ojciec ma rację.

- Przepraszam - wyszeptałaś.

- Słuchaj, smarkulo. Masz wszystko, niczego ci nie zabraniamy, dostajesz co chcesz, płacimy ci dosłownie za każdą rzecz, więc w zamian wymagamy tego, żebyś oszczędzała nasze nerwy i informowała nas co się z tobą dzieje, do cholery - podniósł głos, szczególnie akcentując ostatnie wyrazy.

- Lars - zagadnęła mama.

- Nie przerywaj mi - rzucił - Teraz dostajesz z powrotem swój telefon, idziesz na górę do pokoju i grzecznie przygotowujesz się na jutrzejszy dzień w szkole, zrozumiano?

Pociągnęłaś nosem. Byłaś cała zapłakana i nie miałaś odwagi nawet spojrzeć na swojego rodziciela. Nigdy wcześniej nie widziałaś go tak zdenerwowanego, a zwłaszcza w stosunku do ciebie. Każde jego słowo potęgowało twoją histerię i powodowało spazmy wywołane płaczem. Było ci tak cholernie wstyd, że miałaś ochotę zapaść się pod ziemię i nigdy z niej nie wychodzić na powierzchnię.

Odzyskałaś telefon i potulnie spełniłaś żądania ojca. Poszłaś na piętro do swojego pokoju a następnie wzięłaś odświeżający prysznic. Chciałaś jak najszybciej zapomnieć o tym dniu.

***

Przyszedłeś wyczerpany po treningu do domu. Kac morderca nie ma serca, jak to mówią. Ledwo trafiłeś kluczem do dziurki, aby otworzyć drzwi. Ojciec kazał ci wrócić autobusem, bo w takim stanie nie było mowy o samochodzie.

Na treningu też nie było kolorowo. Oddałeś najgorsze skoki z całej drużyny. Nawet młodziutki Joachim Bjoereng z kadry juniorów był lepszy. Nie widziałeś swojego miejsca w składzie na następny konkurs Pucharu Świata, a już tym bardziej na Mistrzostwa Świata w Falun.

Kiedy wreszcie dostałeś się do mieszkania, zauważyłeś, że w salonie na kanapie siedzi twój ojciec. Czytał gazetę, ale kiedy cię zobaczył, przerwał czynność i gapił się w twoją mierną, lekko przechyloną sylwetkę.

- Popatrz na siebie - zaczął - Jesteś zadowolony ze stanu, do którego się doprowadziłeś?

- Jeden raz nikomu jeszcze nie zaszkodził - broniłeś się, jednak w głębi duszy przyznałeś mu rację. Czułeś się jak ostatni śmieć. Nie dość, że fizycznie byłeś wyczerpany, to psychicznie nie mogłeś się pogodzić ze swoimi okropnymi skokami.

Mężczyzna wstał i stanął naprzeciwko ciebie. Był ubrany tak jak zwykle, koszula, spodnie od garnituru, drogie eleganckie buty. Całkowite przeciwieństwo ciebie: ubranego w sprane dżinsy i biały t-shirt pod czerwoną koszulą w kratkę, która niewiadomym sposobem znalazła się pod ręką rano.

- Chcesz pojechać na Mistrzostwa Świata? - zapytał a ty przeczesałeś palcami swoje blond włosy. Odpowiedź była oczywista - Może inaczej. Chcesz w ogóle zostać profesjonalnym sportowcem?

- Jestem profesjo...

- Popatrz na siebie w lustrze i powtórz to jeszcze raz - uniósł się rzucając gazetą o podłogę.

Wzdychnąłeś ciężko i popatrzyłeś na miejsce gdzie upadła gazeta. Była to ta sama gazeta, którą zawsze czytał zanim miał zrobić ci awanturę. Akurat była otwarta na stronie z twoim zdjęciem, 6 lat temu, kiedy jako 15-latek wygrywałeś Mistrzostwa Świata Juniorów.

- Tato... - zacząłeś, ale ten znów nie dał ci dokończyć.

- Masz wszystko do cholery. Możesz być najlepszym norweskim skoczkiem od wieków. Nawet Romoeren czy Jackobsen mogliby zazdrościć ci takich sukcesów, jakie ty osiągałeś mając zaledwie 16 lat. A ty co? Szlajasz się po cudzych domach, pijesz, ćpasz, nie wiadomo co robisz a potem przyprowadzasz jakieś smarkule do mojego domu! Dosyć tego! - energicznie gestykulował, co było normalne kiedy się złościł.

Ostatnia kwestia sprawiła, że poczułeś ukłucie w klatce piersiowej. Evelyn. Zupełnie o niej zapomniałeś a przecież to ty namówiłeś ją, aby spróbowała kokainy. Ta myśl sprawiła, że poczułeś się jeszcze gorzej.

Miałeś ochotę sam uderzyć się w twarz. Zasługiwałeś na to i tylko czekałeś aż twój ojciec to zrobi. Do tego jednak nie doszło.

- Wiem, że jest ci ciężko uporać się z tym wszystkim, ale spróbuj. Dla mamy - powiedział nieco łagodniejszym głosem.

- Mamy już tutaj nie ma - odparłeś zatrzymując łzy w oczach. Widziałeś jak zabolały go twoje słowa. Udawał twardziela, ale w głębi serca też nie mógł pogodzić się z jej śmiercią. W jego oczach tańczyły iskierki gniewu pomieszane z czernią nieogarniętego bólu.

- Albo zaczniesz normalnie żyć i skupisz się TYLKO i wyłącznie na skokach, albo możesz zacząć się pakować i iść na ulicę - powiedział najbardziej stanowczym tonem jaki kiedykolwiek słyszałeś z jego ust.

Ustąpiłeś. Pobiegłeś po schodach do swojego pokoju. Rzuciłeś torbę treningową na ziemię, jakby to ona właśnie upokorzyła cię przed samym sobą.

Usiadłeś na kraju swojego łóżka i opierając łokcie o kolana, schowałeś twarz w dłoniach. Zamknąłeś na chwilę oczy. W twojej głowie pojawił się tylko jeden, niczym niezakłócany obraz. Obraz twarzy Evelyn.