Τρίτη 25 Απριλίου 2017
Τόσο καιρό κλεισμένη μέσα σαύτους τους 4 τοίχους η απελπισία και η απόγνωση που νιωθω εχει ριζώσει στην ψυχη μου...δεν αντέχω άλλο εδώ μέσα να ζω με την ελπίδα αν ποτέ τελικά θα καταφέρω να ξεφύγω από όλο αυτο...θα ξαναδω
το φως τους ηλίου;...Η ζωή μου καταστράφηκε από την μία μέρα στην αλλην..ολόκληρος ο κόσμος μου έχει γκρεμιστεί...θα ξαναζήσω όπως παλιά θα νιώσω την χαρά;;..θα μπορέσω να ξανα νιώσω ελεύθερη;;..να τρέξω να φωνάξω να γελάσω;;..θα μπορέσω να ξανα αντίκρισω όλα αυτά που τόσο πολύ μου έχουν λείψει;;..είμαι εδώ μέσα και δεν ξέρω για πόσο ακόμη θα είμαι...ο πραγματικός ένοχος δεν θα πληρώσει πότε..γιατί η ζωή να είναι τόσο αδικη μαζί μου γτ να ζω κάτι τέτοιο...γιατί τα έχασα όλα...;; θέλω να βγω από εδώ να βγω δεν αντέχω άλλο φυλακισμένη...
Το μόνο άτομο που βλέπω είναι η αδερφή μου ότι μου έχει μείνει σε αυτόν τον κόσμο είμαι μόνη δεν έχω τίποτα να μ περιμένει εκεί έξω να μου δίνει δύναμη να πάω παρακατω να περνω κουράγιο για όλα αυτά που ζω εδώ μέσα...Η Λυδία τουλάχιστον έχει τα παιδιά της την οικογένεια της εγώ τίποτα...ακόμη και σε αυτό ήμουν άτυχη..το παιδί μου δεν πρόλαβα ούτε να το αγγίξω..αυτός ο πόνος νομίζω είναι ο πιο επώδυνος..ήμουν 17 τότε όταν ξαφνικά μια μέρα έμαθα ότι μέσα μου μεγαλώνει το μωράκι μου η σκέψη μου σταμάτησε εκεί.. έπαψαν να με νοιαζουν όλα τα άλλα και ειχα επικεντρωθεί σε αυτό...δεν το είχαμε προγγραματισει αλλά έτυχε αλλά έτσι δεν λένε τα τυχαία είναι και τα πιο ωραία στην δική μου περίπτωση όμως έγινε ακριβώς το αντίθετο...Η γέννα ήταν αρκετά δύσκολη ήμουν και μικρότερη και δεν μπορούσα να αντέξω τον πόνο όμως έκανα τα πάντα ώσπου κάποια στιγμή άκουσα τα κλάματα του μωρου μου τότε τα δάκρυα κύλησαν νερό αλλά αυτή ήταν η πρώτη και τελευταία ανάμνηση π έχω από το μωράκι μου..πίστευα πως είμαι έτοιμη να γίνω ή καλύτερη μητέρα του κόσμου...ήλπιζα πως η κόρη μου θα μεγαλώσει μια μέρα και θα γίνει σαν εμένα..δυνατή και έτοιμη να αντιμετωπισει την κάθε δυσκολία όπως ακριβώς και εγώ...Η ζωή πότε δεν μ στάθηκε όπως το αξιζα αλλά εγώ πάντα έβρισκα τον τρόπο πάντα μπορούσα..πάντα ώσπου να γίνει αυτό..Αυτό που τα ανέτρεψε όλα ο θάνατος του μωρού μου...δεν το ξεπέρασα ακόμη και ούτε πρόκειται αλλά δεν θέλω κιόλας..θελω να την θυμάμαι για πάντα γιατί όσο θα την θυμάμαι θα είναι ζωντανή..θα περάσει μου έλεγαν αλλά δεν περνούσε..Όσο κυλούσε ο καιρός αργα και βασανιστικά ο πόνος μεγάλωνε και ριζωνε μέσα μου όπως και τώρα..Βρίσκομαι εδώ μέσα 2 ολόκληρα χρόνια και δεν ξέρω το γιατί..γιατί να είμαι εδώ ενώ δεν φταίω τι δικαιοσύνη είναι αυτή...ο ένοχος να είναι κάπου εκεί έξω και εγώ που δν έχω κάνει τίποτα να βρίσκομαι εδώ μέσα φυλακισμένη...Η ζωή με τιμωρεί αλλά δεν ξέρω το γιατί...για πόσο ακόμη πρέπει να είμαι εδώ δυνατή να υπομένω τα πάντα για πόσο ακόμη άραγε;;
![](https://img.wattpad.com/cover/98899467-288-k454362.jpg)
YOU ARE READING
Η Τιμωρία.
RomanceΜια κοπέλα 20 χρονών..ένα γεγονός που θα ανατρέψει τα πάντα..θα μπορέσει τελικά να αλλάξει την ζωή της..προδοσιες που έμειναν ατιμώρητες..Οι πραγματικοί ένοχοι θα πληρώσουν..άραγε η ζωή θα είναι δίκαιη μαζί της..;; Soon 🔜🔝