okulda sınıfta göz önünde olan bir öğrenciydim. ama tek bir sorunum vardı 'güven^'. insanlara güvenemiyordum.kalbimde geçenleri onlara anlatamıyordum.hatta en yakın arkadaşıma bile.bazen güvenimi toplayıp onu sevdiğimi haykırıyordum.ama o dünyaca ünlü bir şarkıcıydı bu yüzden kimse sevgime inanmıyor.onu yapmacık buluyordu.ama kimse bilmiyordu içimde ne fırtınalar koyuyordu.acaba onu bir gün görebilecekmiydim?onun gözlerinin içine bakıp onu sevdiğimi söyleyebilecekmiydim ya da o beni sevecekmiysi? kafamda bu sorular dönüp duruyordu.taki oraya gidene kadar;
osmaniyenin küçük bir ilçesinde yaşarken kendimi bir an göz kamaştırıcı istanbul da buldum.sınava girip oraya gitmiştim.zaten yazları ablamların yanına gidiyordum oraya.hep hayalimdi orada okumak.ve oldu...artık'liseliydim'ama tek sorunum vardı o yanımda değildi okul çıkışı bir cafede arkadaşlarla buluştuk onlar da inanmıyordu HENRY yi göreceğime.aramızda onlarla ilgili bir sohbet geçti:
mine:dilek seni üzmek istemem ama bu imkansız bie şey.yani olmasını isteriz ama...
mine benim en yakın arkadaşımdı.o gün eve gittiğimde yorgun ve bitgin bir şekilde yatağa uzandım.uyandığımda ablam gelmişti işte.en büyük ablamdı aramızda biraz mesafe vardı.ama beni çok sevdiğini biliyordum beni mutlu etmek için elinden geleni yapıyordu.ve o gün yine yaptı.
elinde bir davetiye ve bana doğru yaklaşıyordu.ilk önce fatura sanmıştım elindekini çünkü o ay telefon faturamın limitini aşmıştım bana kızacaktı. ama korktuğum şey değilsi tam aksine.
sümeyye:'dilek sana , sana bir sürprizim var.
dilek: nedir ?
sümeyye:duyunca inanamayacaksın.duyunca inanamayacaksın.
iyice heyecanlanmıştom.o yılkı one love ın filmi This is who we are ikisi çıkmış ve galasını türkiyede yapılacaktı.
sümeyye:dilek galanın davetiyesi bu...
dilek:aaaaaaaaaaaaa
diye bir çığlık attım.duyduğum belkide en güzel haberdi.onunla tanışacaktım.ama tam bir hafta vardı.o gün çok güzel olmalıydım.bir süredirbiriktirdiğim bir miktar param vardı.onunla muhteşem bir elbise alabilirdim.yarın okul vardı ama ondan sonraki gün tatildi ve dışarı çıkıp bir elbise alabilirdim..okul çabucak geçmişti benim için.zaman çabuk geçsin diye erkenden yattım.sabah kalktığımda ise heyecandan ölecektim sanki,elbiseyi almaya giderken böyleyse galaya giderken nasıl olurdum.
