We need to talk about Credence

burn me up like a cigarette

ผมพกบุหรี่มาด้วยซองหนึ่ง ไม่ได้กะจะพกมาสำหรับเผื่อให้ใครหรอก
แค่ติดบุหรี่จนต้องสูบวันละซองก็เท่านั้น

วันนี้งานของผมที่ทำงานเข้าขั้นห่วยแตก
กว่าจะมาถึงสถานกักกันและพบเกรเดนซ์ ซองบุหรี่ยับยี่นั่นก็เหลือแค่มวนสุดท้าย
เด็กหนุ่มเลิกคิ้วทำตาโตใส่เมื่อผมโยนซองบุหรี่ให้แล้วเริ่มควานหาไฟแช็คในกระเป๋ากางเกง

"ให้ผม?"

"แค่ติดมาน่ะ..จะสูบก็รีบๆซะ.."

เครเดนซ์หยิบบุหรี่ออกมาจากซองแล้วยกขึ้นลากปลายจมูกไปตามความยาวมวนช้าๆ

ทำหน้าตาเหมือนคนเพิ่งค้นพบอะไรสักอย่าง เขากลัดมวนกระดาษไว้ที่มุมปากแล้วยื่นหน้ามาให้ผมจุดไฟให้

มือผอมบางที่ประคองบุหรี่ไว้มีรอยแดงช้ำรอบข้อมือชัดอย่างที่เจ้าตัวไม่คิดปกปิด

ผมคิดว่าไฟแช็คเส็งเคร็งที่จุดไม่ค่อยติดนี่ทำให้ผมอารมณ์เสียหน่อยๆ

เด็กหนุ่มจ้องปลายเรื่อเรืองของบุหรี่ในมือที่กำลังลุกไหม้

ควันขาวจางเจือปนในบรรยากาศจนผมรู้สึกอยากบุหรี่ขึ้นมาอีกจนได้

เครเดนซ์นิ่งอยู่ครู่ก่อนค่อยสูดหายใจเอาควันขมเข้าไปในปอดช้าๆ

แล้วเขาก็สำลักควันออกมา

ผมดึงบุหรี่มวนนั้นออกจากมือคนเด็กกว่าไว้ทัน
ก่อนเขาจะทำเถ้าบุหรี่ร่วงลงแขนตัวเองระหว่างที่ไอจนตัวโยน

ผมมองขอบตาแดงรื้นน้ำตานั่นก่อนจะคิดได้....ผมลืมไปว่านี่เป็นแค่เด็กเท่านั้น

"เธอสูบไม่เป็นนี่..เครเดนซ์...แล้วทำไม?"

ผมยึดบุหรี่มวนนั้นกลับมา กะสูบเสียเองดีกว่าเพราะไหนๆก็จุดแล้ว

เครเดนซ์ปรายตามองมือผมที่คีบมันแล้วอัดควันลงปอดอย่างสนใจ

แค่ชั่วครู่ที่ผมถือมันค้างไว้

จู่ๆเด็กหนุ่มใช้ริมฝีปากงับปลายก้นกรอง แล้วดึงกลับไปแม้มันจะยังอยู่ในมือของผม

ความผ่าวร้อนของปลายบุหรี่ที่ลากผ่านร่องนิ้วไปทำให้ผมรู้สึกประหลาด

เครเดนซ์สูบอีกครั้ง หายใจรับควันขมเข้าไปแบบคุ้นเคยกว่าเดิม

"ก็แค่อยากลอง.."

"คนไม่เคยสูบจะไปลองทำไมให้ทรมาน"

เด็กหนุ่มยิ้มหวาน เรียวปากแดงฉ่ำเผยอพ่นควันขาวจางที่เครเดนซ์เริ่มชาชินกับมันจนไม่ระคายคออีกเท่าไหร่

"อะไรที่ไม่เคยน่ะ

ผมว่าทำให้ชินๆไว้จะได้ทรมานน้อยกว่า

ไม่ใช่รึครับ"

ดวงตาคมหรี่ลง นัยน์ตาฉ่ำด้วยน้ำตาจากการไอเมื่อครู่
ตอนนี้ปรายมามองผมด้วยแววตาที่ไม่ควรจะเป็นของเด็กอายุ16

ริมฝีปากอ่อนเยาว์ผุดยิ้มจาง

ระหว่างเครเดนซ์กำลังทำความเคยชิน
กับมัจจุราชที่กำลังเผาไหม้ในปอดตน

"แถมเรื่องที่ผมยังไม่เคยชินก็มีไม่เยอะซะด้วย"
เขาเลิกคิ้วยั่วล้อ

ทำให้ผมอดไม่ได้ที่จะนึกถึงชีวิตของเขาที่ผ่านมา

สงสัยว่าสิ่งใดหล่อหลอมให้เครเดนซ์เป็นอย่างที่ผมเห็นตอนนี้