We need to talk about Credence

Taste on the tongue

สถาบันจิตเวชนูร์เมนการ์ด เป็นสถานวิจัยกึ่งโรงพยาบาลและกึ่งที่คุมขังซึ่งมีชื่อเสียงว่า เป็นแหล่งรวมอาชญากรและฆาตกรที่พิสูจน์แล้วว่ามีอาการทางจิต หรือวิกลจริตฟั่นเฟือน

หลายคดีที่ผมได้ยื่นมือไปเข้าร่วมด้วยล้วนแต่เป็นคดีสะเทือนขวัญ อย่างการฆาตกรรมต่อเนื่องหรือการฆ่าหมู่ที่จำนวนศพไม่ต่ำกว่ายี่สิบ

ส่วนใหญ่คนร้ายในเคสที่ผมได้รับคำสั่งให้ไปทำงานด้วยล้วนแต่”เพี้ยน”อย่างเห็นได้ชัด ทำให้ผมมีภูมิคุ้มกันกล้าแข็งกับการรับมือสัตว์ร้ายในร่างมนุษย์

แต่กับเครเดนซ์ แบร์โบนนั้นต่างออกไป ภึงเด็กคนนี้จะก่อคดีสยองที่ได้ออกข่าวในหลายๆสื่อจนเป็นที่โจษจันถล่มทลายในช่วงนั้น แต่หากมองในเรื่องความน่าสนใจในการ”ต้อง”พาเขาออกมาจากสถานกักกันสำหรับอาชญากรเด็กนั่นดูจะน้อยไปหน่อย

ผมซึ่งเป็นนักอาชญาวิทยา และไม่ได้มีความเชี่ยวชาญใดๆเกี่ยวกับจิตวิทยาเด็ก กลับถูกศาสตราจารย์ เกลเลิร์ด กรินเดลวัลด์ ผู้ก่อตั้งสถาบัน ส่งให้ไปเกลี้ยกล่อมและดำเนินการด้านคดีให้กับเครเดนซ์แทนเขา

คราวแรกผมสงสัยว่าทำไมคนที่เชี่ยวชาญเรื่องเด็กอย่างเขาถึงไม่ลงมือทำเอง แต่ลูกน้องอย่างผมก็คงโต้เถียงไม่ได้และต้องรับเคสนี้ไปทำอย่างแสนเซ็ง

แต่นั่นก็เป็นเรื่องก่อนหน้านี้
ผมศึกษาจากภาพและข้อมูลของคดีที่ได้รับจากฝั่งตำรวจและทนายที่รัฐบาลแต่งตั้ง มีหลายอย่าง หลายช่องว่างที่ผมคิดว่าจะทำให้เครเดนซ์รอดพ้นการส่งตัวไปจองจำในคุกสำหรับผู้ใหญ่ได้ แค่มีบางเรื่องที่ผมต้องแน่ใจเสียก่อน

“เรื่องไปถึงไหนแล้วล่ะ..”

ศจ.กรินเดลวัลด์เอ่ยถามผม

“ก็...พอจะสังเกตเห็นสภาพจิตใจที่ไม่ปรกติของเด็กอยู่น่ะครับ...ถ้าเล่นเรื่องการ
เลี้ยงดูที่บกพร่องของผู้เป็นแม่ และอาการผิดปกติจากการกินยาทางจิตเวชของเครเดนซ์ช่วงนั้น ผมว่าน่าจะพอมีน้ำหนักเมื่อขึ้นศาล..”