Gençliğimin baharındaydım oysa ki ,
Ayaklarımı yere sürterek yürürdüm
Yaşlı insanlar gibi
Beli bükük , saçı ağarmış insanlar gibi
Dermanımda kalmamış hayata
Sesi çıkmaz olmuş içimdeki çocuğun
Yorgunluğumdan olsa gerek
Ayaklarımı yere sürterek yürürdüm
Ölümü bekleyen insanlar gibi
Halbuki on sekizimi dahi doldurmamıştım
Yüreğimdeki acın ellisindeydi sanki
İçimdeki renklerde öldü yavaş yavaş
Manzaraları yitirdik bir gece yarısı
Saçlarımın akına sığınarak
Ayaklarımı yere sürterek yürürdüm
Ciğerlerime girmek istemeyen oksijenden
Rakı bile kabak tadı vermeye başlamışken
Sıgaramın dumanı bile değişmişken
Şimdilerde anlıyorum ,
Sen gittiğinden beri
Ayaklarımı yere sürterek yürüyorum
Yalnız kalmış insanlar gibi...
