Στη Σκιά του Καθήκοντος

Κεφάλαιο 2

"Ελάχιστες πληροφορίες"

Το νερό ξέπλενε τον ιδρώτα και την κούραση της ημέρας, καθώς κυλούσε σε κάθε χιλιοστό του κορμιού της. Τα μάτια της παρέμεναν κλειστά, ενώ έκανε απαλό μασάζ στο κεφάλι της, με το σαμπουάν να αναδίδει στην υγρή, ζεστή ατμόσφαιρα ένα έντονο άρωμα μελιού και χαμομηλιού που χαλάρωνε τις αισθήσεις της.

Μετά την πρωινή της συνάντηση με τον Τζορτζ Χόκινγκ και τον Χάρι Πίτερς το μυαλό της ήταν έτοιμο να εκραγεί. Πάσχιζε να κρατηθεί πιστή στην απόφαση που είχε πάρει και να μην αλλάξει γνώμη. Περίμενε τον ήχο του τηλεφώνου με περισσότερη αγωνία από ποτέ. Ήταν ήδη 21:40 και οι χτύποι της καρδιάς της ανεξέλεγκτοι. Οι γονείς της είχαν προσέξει την αλλαγή στη συμπεριφορά της, το κενό, παγωμένο της βλέμμα. Την ρώτησαν τον λόγο που ήθελε εκείνη και μόνο εκείνη να σηκώσει απόψε οποιοδήποτε ενδεχόμενο τηλεφώνημα. Δεν τους έδωσε καμία απάντηση. Η μητέρα της είχε κλειστεί στην κουζίνα μαγειρεύοντας, ενώ ο πατέρας της βρισκόταν στο σαλόνι διαβάζοντας εφημερίδα και ρίχνοντας της που και που εξεταστικές ματιές. Δεν την πίεσαν παραπάνω.

Βγαίνοντας από τη μπανιέρα, στάθηκε μπροστά από το νεροχύτη και τον καθρέπτη, με ένα λευκό μπουρνούζι να καλύπτει το γυμνό της σώμα. Με την παλάμη της καθάρισε τους υδρατμούς που κάλυπταν τον καθρέπτη, εμφανίζοντας στο είδωλο δυο ανοιχτά πράσινα μάτια που την κοίταζαν με ανησυχία και περιέργεια. Η επιδερμίδα της φάνταζε πιο χλωμή από ποτέ, με μερικές μικροσκοπικές φακίδες να φαίνονται καθαρά στη μύτη και τα ζυγωματικά της, τώρα που η πούδρα δεν κάλυπτε το πρόσωπο της. Το φυσικό κοκκινόξανθο χρώμα των μαλλιών της, ίδιο με του πατέρα της, τώρα είχε μετατραπεί σε καστανό λόγω του νερού. Χτένισε αργά και βασανιστικά τις τούφες της που έπεφταν μέχρι λίγο πιο κάτω από τους ώμους της και ύστερα βγήκε από το μπάνιο για να πάει στο δωμάτιο της.

Δεν έβγαλε το μπουρνούζι της. Δεν φόρεσε το νυχτικό της, ούτε τύλιξε τα μαλλιά της με μια πετσέτα για να στεγνώσουν. Κάθισε απλώς στο κρεβάτι της, με το βλέμμα της στηλωμένο στο τηλέφωνο που βρισκόταν πάνω στο κομοδίνο της. Ακριβώς πιο δίπλα, είχε αφημένο το ρολόι χειρός της, με το ανοιχτό καφε δερμάτινο λουράκι του. Τα δευτερόλεπτα περνούσαν βασανιστικά αργά και λεπτό προς λεπτό οι ανάσες της γίνονται όλο και πιο βαθιές, όλο και πιο γρήγορες.

Στις 22:08 ακριβώς ο μεταλλικός, διαπεραστικό ήχος του τηλεφώνου ήχησε στο δωμάτιο. Το χέρι της Εστέλλα τινάχτηκε σαν ελατήριο και σήκωσε το ακουστικό.