İnsanlar ne olursa olsun sevmekten vazgeçmezler. Vazgeçemezler. Kime, nerde ve ne zaman aşık olacağına sen karar veremezsin. Belki de sevmenin aşık olmanın en kötü yanı da budur. Aşk seni mutlu mu eder, mutsuz mu eder,yaşamadan bilemezsin.Tam anlamıyla benim başımada böyle bir şey geldi.Önceleri deli gibi seviyordum onu. Sonra ise delirecek kadar sevdim. Tutamadım kendimi. Her gün kendi sevgime on kat sevgi ekleyip sevdim ve bir süre sonra bu sevgi bana ağır geldi, taşıyamadım. İşte benim hikayem bu. Bundan tam 2yıl önceydi. Okuldan mezun olmuş, kendime iş bulmuş, yeni bir hayat kuruyordum. İşe alındığım günün ertesi sabahı bir heyecanla uyanıp, hazırlanmış, evden erken çıkmıştım. Kendimi çok mutlu ve heyecanlı hissediyordum. Onca yılımın emeğini alma zamanıydı. İş yerine erkenden gitmiştim. Çalıştığım yer büyük bi holdingti ve ben bu holdingte mütercimlik yapacaktım. O günü unutmam mümkün değil. Yıllar sonra ilk defa huzurluydum. Öğleye kadar çalıştıktan sonra kendime edindiğim birkaç arkadaşımla yemeğe çıkacaktık. Çıkmadan önce arkadaşlarım bana sohbet havasında holding'i gezdiriyor, insanlarla beni tanıştırıyorlardı. Elimde kutu kahvemle etrafı hayranlıkla geziyordum. Merdivenlerin başına gelmiştik. Basamakları yavaşça iniyor ven hala etrafa bakıyordum.son basamaklara geldiğimizde ise içeriye biri girdi. O an o kişiye daldığımın farkında bile değildim. Çok güzeldi. Allahım bi erkek, bi adam nasıl bu kadar güzel olabilir ki.Hiç unutmam,yeni tanıştığım Begüm hafif kısık sesle bana şunları söylemişti;
-Bir diğer patron Mert Bey. Kendisi pek çapkındır uzak dursan iyi edersin.
O an hafifce gülümsedim. Merdivenlerin son basamağını da inerken telefonumun çaldığını hissettim. Kutu kahvemi sol elime alıp bi yandan kahveyi tutup bi yandan telefonumu arıyordum.Tam telefonu elime alıp açacakken birisiyle çarpıştım ve o an sadece kahvenin sıcaklığını vücudumda hissetim. Birden bağırarak kafamı kaldırdım. Karşımda duran kişi Mert Bey'di. Masmavi gözlerini bana dikmiş bakıyordu. Bi gözünde okyanusun huzuru diğer gözünde gökyüzünün sonsuzluğunu gördüm. Kahvenin sıcaklığını unuttum, nefes almayı unuttum, adımı unuttum, ben kendimi unuttum. Sonra bi ses. Beni bi kez daha benden alan bir ses.
-İyi misin? Diye sordu. Ona öyle kitlenmiştimki cevap vermeyi unuttum. Aradan bi kaç saniye geçtikten sonra hafif kekeliyerek, evet, dedim. Tekrardan bana bakıp iyi misiniz? diye sordu. Bu sefer daha iyi bi şekilde evet dedim.
