Bir gazete açın ve okuyun bir sürü katliam haberi,peki sebebi gerekçesi ne:Bir anlık öfke.
Eğer öfkelenirsek mantıklı düşünemez ve yapmıyacağımız şeyleri yaparız.
Şimdi bir hikaye anlatalım:
Bir adam var... Kamyon şoförü. Çevresi onu sınırlı,asabi ve huysuz biri olarak biliyor. Neyse bu adam trafiğe çıkıyor. Kamyonla trafikte hızını artırıyor ve ve bazı kurallara uymayınca arkasındaki araba ona çarpıyor. Çarpan adamın hiçbir suçu olmadığı halde kamyoncu adama bağırıyor. Adam gayet sakin fazla hasar yok kardesim beni bırak yoluma gideyim diyor. Kamyoncu
O semtteki polisleri çoğunu tanıdığı için adamı kolundan sürükleyerek karakola götürüyor.
Neyse karakola gelince hiç vakit kaybetmeden hemen konserin odasına gidiyorlar. Bizimkiler odaya girince komiser ayağa kalkıyor. Kamyonci aklından kendinin saygı duyulan ve korkulan biri olduğunu düşünürken komiser hoşgeldiniz sayın savcım diyor. Adamın öfkesi
anında korkuya dönüyor.
Komiser birşey içermisiniz diye savcıya sorunca savcı bana çay arkadaşa da soğuk su getir diyor...
Aslında biz bizden zayıfları ezmek
ve onlara güçlü olduğumuzu ezmek için bu duygunun arkasına
Saklanırız.
Ben hiç bir memurun amirine bağırdığını görmedim siz gördünüz mü?
Yani öfke bir duygu değil bir içgüdüdür...
