En yakın arkadaşı içsesi olan yetim ve ailesi tarafından sevilmeyen bir kız DELİLER HASTANESİ ne kapatılırsa ne olur?
Peki ya sevdiği kızı kaybetmiş yaralı oğlan sevdiği kıza ikizi kadar benzeyen o kızı görürse?
Umarım kız oğlana tutulmaz..
Sabah uyandığımda her zaman yaptığım gibi tavanla bakıştım..
Hayat hayallerimiz gibi olsa ne olurdu sanki?
Benim hayallerim gibi..
Size kendimi tanıtayım.Ben Nehir.17 yaşındayım.Herkes beni deli zannediyor.Ama ben sadece hayallerimde yaşıyorum..
O sırada aklıma Furkan ve Dicle geldi..(hayali arkadaşları)
"Merhaba Fuko , merhaba Diclo"
"Merhaba Nehir"
Aynı anda konuşmalarına karşı yüksek sesli bir kahkaha attım.
Susanagerizekalıanangelecek .
SENDELİSİN..
SENDELİSİN..
SENDELİSİN..
" Hayırr ben deli değilimmm.."
Çığlık atmamla annem odaya daldı.
"Nehir yürü gidiyoruz"
"Anne nereye?"
"Hastaneye"
"İstemiyorum"
"10 dakikan var"
Sadece hastane diyip dolabıma yöneldim.İçinden beyaz short umu ve göbeği açık dantelli bluz giyindim.Yeleğimi aldım.(medya)
Aşşağı indiğimde annem arabada bekliyordu.
Arabaya bindiğimde yol boyu hiç konuşmadık..
❤❤❤❤❤❤❤❤❤❤❤❤❤❤❤
Vardığımızı tahmin ediyorum..
"Doğru Tahmin" Furkanın cümlesi ile güldüm.Güldüğümü gören annem arabadan inip kapımı açtı.Ve beni kibar olmayan bir şekilde kolumdan tutup çıkardı.
"Anne gitmesek söz bir daha olmayacak , lütfen anne lütfen"
"Olmaz Nehir sen delisin ve seni yatırıcam hastaneye bende bıktım"
"Sen nasıl bir annesin?insan kızına böyle yapar mı? Senden nefret ediyorum nefre-"
Tam cümlemi bitirirken yanağımdaki acıyla gözümden istemsizce bir yaş düştü.Tokat atmıştı.
"Babam olsaydı,bana bu kötülüğü yapmazdı"
Hastane kapısına doğru yürürken arkamdan bağırdı.
"Senin babanda DELİYDİ"
Annem ve babam zorla evlendirilmişler.Babamın hastalığı varmış.Tabi annem ona DELİ diyor. Babam benim herşeyimdi.Onu benden sarhoşun biri bir kaza ile elimden aldı.Ben daha 12 yaşındaydım.Annem beni hiç sevmedi. Beni bir hata olarak görüyor. Hatta beni doğurmak bile istememiş.Babam beni doğurması için anneme para vermiş.Ben doğduktan sonra boşanabileceklerini söylemiş.Annem bu teklifi kabul etmiş.Ben doğduktan sonrada bir süre daha devam ettiler.Taki benim babam ölene kadar.Ve üstüne hastalığım (ki öyle bişe yok) çıkınca iyice bıkmış.
Psikolog kısmına geldiğimizde her şey ağır çekimde ilerledi. Karşıda 5-6 doktor bir çocuğu tutmaya çalışıyor.
Çocuğu incelediğimde çok kaslı ve yakışıklı olduğunu gördüm.Göz göze geldik.Birden sakinleşti.O sırada onu bayılttılar.Çığlık attım. Annem beni çekiştirip odaya soktu.
Beklemeye başladık..
❤❤❤❤❤❤❤❤❤❤❤❤❤❤❤
"Evet tatlım seni anlıyorum.Fakat dünya böyle işliyor..maalesef elimden birşey gelmez ama şunu unutma ki bazı acılar yeni bir mutluluğun başlangıcıdır."
Aslında doğru..
Çok doğru...
Ama ben hala acıdayım.Mutluluk daha görünmedi.
"Bir şey daha sorabilir miyim?"
"Tabiki tatlım"
"O az önce bayılttığınız çocuk kim?"
"Deniz bizim hastamızdır 2 yıldır yatıyor.Onun kimsesi yok.Onun için üzülüyorum."
Kapıyı çarpıp dışarı çıktım.O odada daha fazla kalamazdım.Kendimi dışarı attım.Bir banka oturup ağladım.En son ağlamam iç çekişlere dönüştüğünde bir doktor beni alıp bir odaya götürdü.
Odada sadece bir yatak ve bir dolap vardı.Her şey her yer bembeyazdı.
Dolaba baktığımda benim kıyafetlerim olduğunu gördüm.Kıyafetlerin arasında babamın çerçeveye konmuş resmi vardı. Duvara astım. Arkama döndüğümde doktorun onaylamaz bakışlarını gördüm.Gidip resmi aldı ve dedi ki
