Akıl Hastası Psikolog

3. GÜN

Biraz daha dolandım sokakta avare avare sonra bir bank gördüm gittim oturdum tekrar baktım hayata tekrar baktım yaşama o yaşımda ilk defa hayatı sorguladım neden bu hayatta olduğumu düşündüm varlığımı düşündüm yokluğumu düşündüm var olup yok gibi davranılmasını düşündüm küçüğüm ya bir sonuca varamadım doğrusu. Hafif dalmışım omzumda hissettiğim hafif sert bir darbeyile kendime gelmedim 15 yaşlarında bir çocuk.

Paran var mı ? dedi , yoktu öyle cevap verdim hmm tamam dedi hafif buruk bir yüz ifadesiyle döndü arkasını üzüldüm ve ben hayatımda ilk defa birine bu kadar içten üzüldüm ama yapıcak birşeyim yoktu. 10 dakika daha oturup kalktım biraz yürüdüm ve başım döndü olduğum yere oturdum ama açta değildim fakat deli gibi yorgundum uyumam gerektiğini düşündüm kalktım ve biraz bakındım karşımda bir okul gördüm çatısının altında uyuyabilirim diye düşündüm mutlu oldum lan mutluluğuma bakın bir çatı altına sevindim koştum girdim okula fakat girdiğimde biraz şaşırdım yerde bir battaniye bir yastık ve bir yorgan vardı kafamı yukarı kaldırıp Teşekkürler ALLAHIM diye bağırdım ve hemen girip  uykuya dalgım yaklaşık 2 saate yakın uyumuşum kalktığımda hava karanlıktı Başladığım yere geri dönmüştüm KARANLIĞA oturup ağlamaya başladım neden bilmiyorum sevmiyordum karanlığı beni ölü hissettiriyordu. Bi anda bir ses duydum çok korktum çok ağlamam sesimi bastırmak için kendimi kasıyordum fakat olmuyordu ses git gide yaklaştı yaklaştı yaklaştı gözlerimi kapattım ve dua etmeye başladım sonra ses durdu yavaşça gözümü açtım. Karşımda siyah ,gözleri alacakaranlık  bir köpek duruyordu beni ısırıcak sandım yalvarmaya başladım bir anda hırlaması durdu yanıma geldi ve eliyle battaniyeye dokundu belli ki onun yeriydi hemen kalktım geçti yerine yorganı ağzıyla üstüne çekti kocaman bir hav güldüm arkamı döndüm tam gidiyordum ki tekrar havladı HOŞÇAKAL dedim tekrar havladı biraz daha yürüdüğümde yanıma geldiğini gördüm yaklaştı ve paçamı çekiştirmeye başladı yanına yatma mı istiyordu. Acaba onu da mı babası kovmuştu evden diye düşündüm çocuk aklıyla düşüncelerimden arındım ve beraber uzandık yorganı kendi üstünden çok benim üstüme attı o an hayatımda ilk defa kendime acıdım ve  kendim için ağladım ve anladım ki 

MERHAMET CİNSİYET , TÜR , IRK , DİL , DİN AYIRT ETMİYOR