Akıl Hastası Psikolog

5.Gün

"Sokak senin gözyaşını silmez " Çok doğru bir söz değil mi ? sokak belki iyidir güzeldir fakat sana şevkat göstermez aslında sokakta terk edilen bir çocuktur annesi babası yoktu yalnızdı işte bu yüzden kimsesizler sokakta yaşar kimsesizin evine kimsesiz olmak gibi 

Hayat aslında biraz daha güzeldi sanki benim için ya da ben öyle zannediyordum yavaş yavaş özgürlük hissi içime doğmaya başladı. Yerimden doğruldum biraz yürüdüm güneş bana merhaba der gibi yakama yansıdı bir şey daha farkettim kirlenmiştim temizlenmem lazımdı ama nasıl olucaktı ? kimse beni evine almazdı ki düşünmeye başladım gözüm bi anda parkta ki çeşmeye takıldı HAYIR dedim içimden olmaz yapamam içimi çaresizlik kapladı ve yürümeye başladım.

Yürüdüm yürüdüm ve yürüdüm kafamı yerden hiç kaldırmadım sonra sanki ruhani bir güç benim kafamı yukarı kaldırdı karşımda kocaaammmaan bir bina gördüm heceleyerek tabelasını okudum aşevi yazıyordu. Acaba bana yemek ve banyo verir miydi? İçeri daldım 50-60 yaşlarında bir teyze bana " Buyur oğlum birşey mi istedin" dedi bende kısık ve ürkek bir sesle "Açım" diyebildim "Gel oğlum gel yemek ye gel yavrum " dedi o an gözlerimde öyle bir ışık vardı ki beni kapkaranlık bir kuyudan çıkardı ve aydınlığa bıraktı teyze mutfağa doğru yöneldi bir süre sonra elinde 1 tabakla geldi içinde patates kızartması vardı "OLLLLEEEY" diye bağırdım hangi çocuk patates kızartmasını sevmezdi ki hemen yumuldum 5 dakikada bütün tabağı yedim ama banyo hala etmemiştim  teyzeye dönerek "Ben çok kirliyim " dedim o da "Oğlum burda yıkanamassın ama ne zaman canın isterse gelip yemek yiyebilirsin" dedi 

Sevinmiştim artık aç kalmıycaktım ama temizlenmekte istiyordum tekrar çıktım dışarı oturdum binanın önüne ve düşünmeye başladım. 

BEN KİRLİMİYDİM YOKSA BU TEMİZ İNSANLARIN YANINDA ÖYLE Mİ GÖRÜNÜYORDUM