*Nandito na ako*
As usual malungkot parin akong pumasok sa school. Malungkot na may halong pagkamiss. Sa totoo lang, namimiss ko na talaga siya.
Wala sa sarili akong pumasok sa room. Deretso upo agad ako.
"Anch, Smile naman dyan" pabirong sabi ng classmate ko.
Ganon naba kahalata ang pagiging malungkot ko?.
Halos lahat ng mga classmate ko sinasabihan akong , smile na daw, wag na daw malungkot pumanget daw ako.nginingitian ko lang sila pabalik, But its a fake one.
Halos tatlong oras na ang klase namin na nakatulala parin ako. At pati yung mga teachers namin nagsasabi nadin ng "eh smile mo lang yan iha" o di kaya " smile naman diyan anchie"
At si ako fake smile naman ang ibinibigay. Pagkarating naman ng lunch. Deretso lang din ako sa canteen. Gusto ko munang mapag isa.
Habang papasok ako sa canteen panay naman ang titig ng mga studyante sakin. Am I really so obvious?
Hindi ko na lang sila pinansin. Bahala sila sa buhay nila kung anong iisipin nila, kung bakit ganito mukha ko.
Umupo ako sa favorite table ko sa may sulok. Yung walang makakaistorbo sa pag iisa ko.
Napansin kong may note sa table.
I feel a bit happy. The note says.
"Please smile, I just want to see it even though I'm far away from you"
-Your Gorillia
And with that I SMILED. It lessen my sadness.
I almost jump in my sit when someone just sit infront of me while staring at me with His charming Smile that can make my sudden sadness brush away.
That stare if its like he misses me , worried about me, I hope he really is.
"Air where's the smile?" Tanong pa niya habang tinitignan pa rin niya ako deretso sa mata.
Instead of giving him a wide smile. I just stare at him na para bang nagtatanong kung bakit ngayon ka lang? Kung bakit na wala ka lang bigla? Kung bakit ganito ang nararamdaman ko kapag wala ka?.
But I couldn't say any word. Still staring at him.
" Air I said Smile not Cry." While brushing his thumb on my tears falling in my cheeks.
I cant help it , My emotions are mixed. Thankful, happy, hatred.
"Saan ka ba nanggaling? Bakit bigla ka na lang umalis? Bakit nagkakaganito ako? Bakit feeling ko hindi ako completo kung wala ka sa tabi ko? Bakit kung wala ka nalulungkot ako? Bakit?"
Na manage ko pang i straighten ang sinabi ko kahit may bumabara sa lalamunan ko.
"Shhhh" pag aalo sakin ni jemie.
Nasa tabi ko na siya at niyakap ako nang mahigpit.
Hindi ko na mapigilan umiyak na talaga ako. Kahit alam kung maraming studyante ang nanood sa kaartehan ko. Pero wala akong paki.
Nang mahimasmasan na ako,iniharap niya ako nakangiting tumitig sakin .
"Sinunod ko lang ang sinabi ng nanay mo." Nakangiti parin niyang sabi.
"Ang lumayo?" Pagtatanong ko.
Tumango lang siya.
"Sana mn lang sinabihan mo akong lalayuan mo muna ako, para naman alam kung ano ang dahilan sa biglaang pagkawala mo." May pagkairita yung tuno ko.
Tumawa lang siya ng mahina.
"Sinubukan kung magpaalam sayo." Pagtatanggol pa niya.
" eh bakit hindi mo itinuloy ha? Gusto mo lang cguro akong makitang misserable" may pagkagalit pa na sabi ko.
"Hindi ko tinuloy kasi baka hindi ko matuloy yung paglayo sayo baka umatras ako kapag makita kita before ko gagawin ang paglayo. Pero kahit na successful akong nakalayo sayo, 2 days palang hindi ko na kinaya, hindi ko kayang hindi ka lapitan, hindi ko kayang hindi ka kulitin, at higit sa lahat hindi ko kayang wala sa tabi mo na nagpapasaya sayo. kaya nga nandito ako kasi hindi ko na mapigilan na hindi lapitan at yakapin ka ng mahigpit kagaya nito ".
His eyes full of sincerity. Na nagpapatunay he really mean it.
Tumulo ulit ang mga pinipigilan kung luha. Ulit niyakap niya ako nang pagkahigpit higpit.
"Shhh. Tama na. Nandito na ako" hinagod pa niya ako buhok ko.
This guy can make me cry in both joy and sadness .
-Ayiiee. Masyadong english ang Chap. Nato . inspired lang si Author. Hahaha. Continue reading. *smiley face ni author*
