Dagboek van een paardenmeisje.

Gedicht 1

Dit gedicht gaat over hoe ik me soms voel ik dicht best veel. B.v als ik verdrietig ben of boos dezen heb ik dus ook geschreven.  

In het duister.        

Licht flitst voorbij.
Er lijkt geen eind aan te komen.
Ik kan nu wel gaan dromen.
Maar ik kan beter gaan hopen.
Hopen op een einde.
Ik vraag me soms af is dit niet allemaal een droom.
Zijn wij wel echt?
Of zijn we verzinselen.
Er zwerven zoveel vragen door mijn hoofd.
Het slaat bijna helemaal op hol.
Mijn gedachte schreeuwt maar eigenlijk praat ik gewoon.
Ik stel mensen teleur zonder dat ik dat wil.
Ik schreeuw het uit in mijn gedachte van woedde en verdriet.
Ik ben boos, verdrietig en in de war zonder dat ook maar iemand dat ziet.
Een iemand merkt het en die is voor mij het meeste waard.
Door hem klaart mijn dag weer op.
Met zijn mooie ogen en manen.
Is de woedde weer klaar en het zelfde met mijn verdriet.
Ik los het altijd op met een lied.
Maar dat helpt niet altijd.
Alles is over als ik jou berijd.
Samen met jou bestrijd ik pestkoppen!
Met die rot koppen kan ik wel klaar komen.
Die vliegen door de lucht vliegensvlug naar romen.
Maar daar stromen zijn vriendjes aan die gaan der achteraan.
Daar staat de maan zo hoog in de lucht.
Daar ben je niet met een zucht.
Over mij gaan er veel geruchten over van alles en nog wat.
Van mijn uiterlijk tot mijn gewoontes niks is te gek!
En als ik er iets van zeg... Dan kan ik een paar lelijke worden verwachten.
Zelfs mijn vrienden kunnen er wat van.
Maar dat wist ik al lang.
Als ik iets verkeerd zeg dan is het PANG ik krijg de volle bak weer terug.
Soms denk ik dat niemand mij begrijpt.
Wat ik voel en hoe ik voel.
Niemand denkt zo zij is cool!
Iedereen denkt ga naar de maan lelijkerd!
Was dat maar anders.🙏🏻🕊🍀
Dit was het eerste gedicht alles wat ik hier schrijf zo voel ik me. Doei❤️😔.