The Sweetest Revenge. [Fin.]

-Fin.

HIS POV

“Oh pare! Ang kamay! Kung saan-saan na umaabot!” Protesta ni Sean sa akin habang nakaakbay ako sa girlfriend niya..

It’s Saturday afternoon at nandito kami sa kabilang street sa harap ng hintayan ng bus.. At kung bakit ako nakaakbay kay Eunice(GF ni Sean)? Wala lang! Friendly ako eh! ^___^ Atsaka! Di ko to susulutin noh! Di ako marunong =___=

“To talaga oh! Seloso! HAHA! May Stephanie na ako noh! Atsaka! Ang tagal mo rin kaseng dumating! Naaagawan ka na tuloy.. BWAHAHAH!” Depensa ko naman sa sarili ko..

“Stephanie daw! Oh tingnan mo! Kinain mo rin yung sinabi mo sa akin noon! Tskk!”

“Tumigil ka nga! Oh sige na! ALis na ako..” Tapos nagpaalam na ako sa kanila at umalis na

Tinext ko si Steph pero hindi nagreply.. Puntahan ko nalang kaya sa bahay nila? Sige yun! Pupuntahan ko na ^___^

******

“Hi babes!” Bungad ko kay Steph pagkabukas niya sa gate ng bahay nila..

“Babes mo mukha mo!” Tapos sinarhan ako ng gate..

O___O HALA! Anong nangyari doon?

“O-oy Babes! Ba’t ka galit? T-tek----”

HER POV:

Nagulat ako nang makita ko si Stephen sa labas ng bahay namin..

Anong ginagawa niya rito?????!!!

SHOMAAAYY! Paano ko na siya maiiwasan ngayon? =___=

“B-babes..”

May biglang humawak sa kamay ko at “HALA! Trespassing ka!! Inakyat mo lang yung gate namin ah!!!”

“Eh! Ayaw mo kasi akong papasukin eh! May problema ba?”

“WALA!” Sabay iwas ng tingin ko sa kanya..

“B-babes.. Okay pa naman tayo kahapon ah? Anong nangyari?”

Di ko na mapigilang di  mapaiyak.. Nasasaktan ako.. Nasasaktan ako.. Ang babaw ko ba? Eh paano ba yan! Masakit dito eh! *points to my heart*

“B-babes.. B-bakit ka umiiyak?..” Aaktong pupunasan ni Stephen yung mga luha ko.. Pero tinabig ko lang yung kamay niya..

“W-wala ka nang pakialam!” Tumalikod ako sa kanya at pumunta na roon sa main door namin.. Papasok na sana ako..

Pero...

Someone hugged me from the back.. >///<

Mas lalo tuloy akong napahagulgol ng marinig ko ang mga salitang di inaasahan :(

“S-stephanie.. K-kausapin mo naman ako oh? W-wag y-yung ganito? T_T” Tinawag niya ako sa pangalan ko.. S-seryoso siya.. “I’ve waited 4 years para mapansin mo ako.. Para makausap kita ng matino.. Para makasama ka naman sa mga kalokohan ko..”  Nagpupumiglas ako mula sa yakap niya..

“A-ano pa ba ang kelangan mo sa akin Stephen?! *sobs* D-di ba gusto mo lang maghiganti? *sobs* O-oh ayan! N-natutunan na kitang pahalagahan.. N-ngayon bumalik na sa akin ang karma T__T” Sumbat ko sa kanya.. Habang nanghihina ako sa kanyang mga yakap T__T

“You’re my karma too, Stephanie Cho..”

Nashock ako sa sinabi niya.. Kaya napatigil ako sa kakahikbi..K-karma raw?

“Inaamin ko.. Nasaktan ako noon kaya nagpakalayo-layo ako.. After 4 years, bumalik ako rito para maghiganti sa’yo.. Ngunit, traydor ang puso ko eh.. Ikaw pa rin kasi..” Hindi ko na alam anong sasabihin ko.. I was stunned..  “At first, puro pang-iinis at pang-aasar ang ginagawa ko sa’yo para mahulog ang loob mo sa akin at para narin magawa ko yung plano ko.. Pero habang tumatagal, nakakalimutan ko na ang tunay kong pakay..” Hinarap niya ako sa kanya at pinunasan ang mga luha ko.. “Mahal kita Stephanie Cho.. Mahal na mahal kita.. At hindi na ako papayag na sa ikalawang pagkakataon ay itataboy mo na naman ulit ako..”

Nagulat ako.. Sobraaaang nagulat ako..

Pero isa lang ang alam kong dapat kong gawin ngayon..

I smiled at him..

“Sinong may sabing itataboy kita? ^__^”

“EH?!” Ay ang slooooow! =____=

I pinched his cheeks..

“Mahal din kita, Stephen Samat..”

Then he smiled. That smile that really makes my heart beats so fast. 

-FIN.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

[A/N: HI GUYS! YOUR VOTES AND COMMENTS ARE REALLY APPRECIATED. SO, VOTE AND COMMENT NAMAN! KAHIT DI NIYO AKO I FAN. BASTA ALAM KO YUNG FEEDBACKS NIYO ABOUT THIS STORY, HAPPY-ING HAPPY NA AKO :))]