SONSUZ KADİM

BAŞLANGIÇ

'Kaçın! Arkanıza bakmadan devam edin... Yaşamak için koşun.'

Babamla ilgili hatırladığım en net anım bu olsa gerek. Ne kadar da acı verici oysa ki. Etrafınızda dönen hayata sadece seyirci gözüyle bakmak...
'-Yine mi hayallere daldın?'
Dünya üzerinde içimi ısıtan tek sesi duymak bu sefer irkilmeme sebep oldu. Kurduğum hayallerden, normal olma düşüncesinden sıyırıp aldı.
'Ahh! Dalmışım Alec, elimde değil biliyorsun.'
'Bunu biliyor olmam yapmamız gereken hazırlıklara yardımcı olmuyor ama!'
8 yıl boyunca bitmek bilmeyen seyahatlerimizden birini gerçekleştiriyoruz yine. Tam tamına 8 yıl. Sage bizi ormanda ölmek üzereyken bulduğu andan itibaren devam eden amaçsız seyehatlerimiz.
Sage... Yarım yamalak hatırladığım babamın yerini dolduran şefkatli adam. Koruyucu meleğimiz.
Soğuk ve keskin bıçağı yüzümde hissettiğim an, ölümle pençeleşirken ortaya çıkan ve bizi yanına alan meleğimiz.
40 yaşlarında olmasina rağmen hala fit vücudlu, mavi gözleri ve uzun sarı saçlarıyla bizimle farklı gezegendenmiş tavırlarını sergileyen tanıması zor bir adam Sage.
'Alanis umarım hazırsındır, senin yüzünden her seferinde gecikiyoruz.'
Tok sesiyle çadırıma dalmıştı Sage. Haklıydı da, hazır değildim. Ne eşyalarımı hazırlamıştım ne de kendimi.
Sage etrafa emirler yağdırıp durdu. Yarım saate kalmadan herşey hazır olmuştu. Ve evet yine gidiyorduk daha doğrusu kaçıyorduk.
Bu yolculuklar çok sıkıcı oluyordu özellikle benim için. Beni kervanın en sonuna yaşlı bakıcımız - ayni zamanda aşçımız ama yemeklerini sadece kendi beğeniyor- olan Edina'nın yanında kalmaya zorladılar.
Alec ise biraz önümde gidiyordu. Kervanın başı her zaman ki gibi Sage idi. Yolculukta asla konuşmaz yolda yardım almaz ve nereye gideceğimizi asla söylemezdi.