Quen's POV
4 months... yes, it's been exactly 4 months since the last time I've talked to Kathryn. After ko kasi makalabas ng hospital, hindi ko na talaga siya hinanap. Well, I know alam ni Javy kung nasaan siya but I don't have any initiative para itanong pa kung saang lugar yon. At tinupad ko din yung promise ko na magfofocus muna ako sa career ko.
Sa loob ng 4 months, mas naging phenomenal akong artista sa buong bansa. Nabalik namin sa number one ang MiraBella. The good thing is after nung fantaserye na yun pinaghiwalay na kami ni Julia. Naging successful din ang movie ko. At dahil nga sa success ang career ko in 4 months, dagsaan na ang endorsements na pinipirmahan ko. Sina mommy sobrang proud sa'kin. Matagal na din kaming maayos ni Javy. I'm more than thankful to God for giving me these blessings. Isa nalang talaga ang kulang, siya nalang... Miss na miss ko na siya. Ngayon, I'm ready to face her. Kaya ko na siyang panindigan ngayon.
Pinapatawag ako ngayon ni Mr. M sa office niya.. pagpasok ko naman nakita ko na si Ate Ana pati ang boss. They're both smiling at me, i felt a little confused but I smiled back.
"Hi King Of The Gil... it's been a long time since nung huli kitang pinatawag.." he greeted me with a big smile plastered on his face,
"Fresh mo, Quenito ah! Ang pogi talaga ng alaga ko!" Ate ana spitted a compliment. Well, I'm wearing a polo shirt paired with shorts tapos naka-airmax flynit na shoes.
"Good morning po..." i simply replied,
"Have a sit hijo.." Mr. M pointed a chair in front of him.
Nang makaupo ako, nagsimula siyang pumalakpak, "You did great, Enrique. Job well done for you!"
"T-thank you po..."
I saw Ate Ana smiling at me too. She looks proud also.
"Milyon milyon na ang fans mo... as in literal. At ang movie mo, sobrang naging patok sa madlang people. You really made us prous, Enrique. Napaka-versatile mong actor. You deserve to be crowned as the next ultimate leading man." happiness was evident in his voice,
"Salamat po, sobra sobra..." i paused for a while,
"Syempre alam naman natin kung sino ang inspirasyon nitong alaga ko!" Ate ana teased me,
"Still her parin ba Enrique?" usisa pa ni Mr. M,
I nodded shyly.. nakita ko na nagkatinginan yung dalawa.
"That's why i called you here, Mr. Gil.. dahil sa success na nagawa mo, hahayaan muna kita gawin kung ano ang gusto mong gawin. Puntahan kung sino ang gusto mong puntahan."
Napapalakpak si Ate Ana sa saya. Ako naman halos mapunit ang mukha sa sobrang pagkakangiti. Totoo ba 'tong naririnig ko? AHHHH, ang saya ko lang!
I stood up and shouted, "At last!!!!!" then i danced the weird version of dougie which made them burst into laughters.
"Oh, kalma ka lang diyan! Syempre, may mga endorsements kapa din ha.. pero medyo babawasan muna natin ang appearance mo sa TV, para maka-focus ka kay Kathryn.." he looked at me sarcastically,
"Yes sir!" sumaludo pa ako sakanya na parang sundalo.
"O siya siya, simulan mo na ngayon ang panunuyo... mukhang mahaba habang ligawan 'to ah."
"O'nga po eh.." dugtong pa ni te ana,
"Sige po.. thank you po talaga." tumayo na ulit ako sa pagkakaupo and bid goodbye to my boss and RM.
Yes, sa wakas. After months of waiting and determination, makukuha ko na din ang prize ko. For sure naman pagbalik ko kay Kath, may iba na siya. Hindi kasi mahirap mahalin yung babaeng yun. She's so simple but very beautiful. Pero t-try ko pa din, wala naman masamang mag-try. I miss her so bad. Mahal na mahal ko pa din talaga siya.
---------
Kath's POV
Pumapasok na kasi ako ngayon as 1st year college, sa Therusal University.. kasama ko nga yung pinsan kong inglisero pumapasok dun kaso wala siya ngayon, may date ata. Pinagaaral ako ni Tito Erick ngayon. Pati si papa maayos na din ang lagay ngayon. Nakakalakad na siya pero medyo nahihirapan pa din magsalita. Bilang kapalit nagtatrabaho pa rin kami ni mama dun sa restaurant ni tito.
Nandito ako ngayon sa Serenitea, katapat lang kasi 'to ng school namin. Gusto daw makipagkita ni Javy. Siya nga pala, 4 months na siyang nanliligaw sa'kin. Pero hanggang ngayon, hindi ko pa din siya sinasagot. Parang fresh pa din kasi yung sugat ng nakaraan eh. Napapasaya naman niya ako, pero iba pa rin talaga ang laman ng puso ko...
"Hi!" biglang sulpot ni Javy sa harap ko,
"Uy! Andyan kana pala!" gulat na sabi ko.
"U-huh... oh drink this!" inabot niya sa'kin ang isang regular milk tea, "Pampa-chill.. You look tired."
"T-thanks.." tinusok ko yung straw at nag-start uminom, "By the way, bakit mo nga pala gusto makipagkita?"
Nag-sip lang din siya sa milk tea niya bago sumagot, "I just miss you..." sinserong sabi niya.
"Javy naman...."
"Why?" kibit balikat na tanong niya, sabay kudlit ng halik sa labi ko.
Agad naman ako nainis sa ginawa niyang iyon, bilang hindi ko naman siya boyfriend. "Nagkita naman tayo kahapon ah?..."
"Oo nga.... pero na-miss pa din kita." he said seriously,
"Hay nako.. mauna na ako, Javy. May report pa kasi ako eh. Bawi nalang ako sa'yo kapag hindi na busy... salamat dito ah?" tinaas pa ko pa yung milk tea. Tumayo na ako at lalabas na pero pinigilan niya ako,
"Teka nga lang, Kath...." pinilit niya akong i-upo ulit sa upuan,
Hindi ako umimik.
"Are you avoiding me?.... sabihin mo nga sa'kin, please! Kasi pinagmumukha mo akong tanga eh!" kita ko sa mga mata niya ang lungkot,
"Javy-" he cut what i'm trying to say.
"Tell the truth.... may pag-asa pa ba ako sa'yo?! O talagang pinapaasa mo lang ako dahil hindi kapa din nakakamove on sa kapatid ko?!" nagiguilty ako sa mga sinasabi niya. Hindi ko napansin bigla nalang tumutulo yung luha ko. Buti nalang walang tao sa teashop.
"Javy, makinig ka muna kase!" pumatak na talaga ang mga luha ko, "S-sobrang nagpapasalamat a-ako kasi nandyan ka l-lagi sa tabi ko.. Nung mga panahon na sobrang lungkot k-ko, ikaw ang nagpapangiti sa'kin. P-pero hanggang pagmamahal na pang kaibigan lang ang kaya kong isukli... s-sorry, sobrang s-sorry t-talaga." my sobs grew louder,
Nakita kong napayuko siya sa sinabi ko. At kita ko na din na pumatak na yung luha niya, "Yeah.... alam ko naman umpisa pa lang pinagpipilitan ko na sarili ko sa'yo eh. Matagal ko ng nararamdaman na wala talaga. Nagpapakamanhid nalang talaga ako. Pero buti nalang nalaman ko na napapasaya kita."
I held his arm, "Javy, please don't get me wrong.. gusto kong maging masaya ka na. Hindi yung ikaw lagi ang nagpapasaya. At hindi ako yung makakapagpasaya sa'yo..."
He looked up and gave me a sad smile, "I guess so, Kath.... pero tandaan mo, mahal kita."
"Hindi ko yun makakalimutan.." i said, half smiling.
He wiped his tears as I wiped mine too. "I have to go now. Bye."
Tumayo na siya at maya maya nakita ko naman na umalis na yung kotse niya. Ako naman naiwan na nakatulala. Nakasakit nanaman ako. Nasasaktan na nga ako, nakakasakit pa ako. Ano ba naman ito. Kailan ba matatapos 'tomg mga ganitong sakitan. Kelan ba talaga ako magiging masaya ulit?
---------
VOTE, COMMENT AND BE A FAN! :)
Sorry, natagalan yung update. Naging busy lang.
Go Enrique! Go get your girl <3
