Μυστικά

Κεφάλαιο Δεύτερο

-Πόσο λέει το βαρόμετρο;

-1015, είπε ο οδηγός του βαν, ανησυχείς για τον καιρό; Καλός για την εποχή είπαν.

-Δε θα κρατήσει, είπε ο συνοδηγός, το νιώθω στο πόδι μου.

-Πως το έπαθες αυτό; ρώτησε ο οδηγός κάνοντας ένα νόημα προς το πόδι του συντρόφου του.

-Μια παλιά ιστορία, το έπαθα σε ένα πλοίο.

-Ήσουν ναυτικός;

-Όχι αλλά έχω περάσει πολλά σε πλοία. Το τραύμα πάντως μου λέει ότι ο καιρός θα αλλάξει.

-Δεν φαντάζομαι τόσο που να μας εμποδίσει να δουλέψουμε.

-Αυτό δεν το φαντάζομαι ούτε εγώ, είναι ακόμη Νοέμβριος.

-Φτάσαμε, μπα τι βλέπω, έχουμε και επιτροπή υποδοχής.

Το λεωφορείο πήγαινε με μέτρια ταχύτητα, ο ορεινός δρόμος δεν επέτρεπε καμία ταχύτητα που θα μπορούσε να χαρακτηρισθεί μεγάλη. Ο Φίλιππος και ο Αλέξης είχαν μείνει κοντά στον οδηγό σχολιάζοντας τα αθλητικά δρώμενα του Σαββατοκύριακου που είχε περάσει.

Η Οφήλια και η Αγγελική είχαν προτιμήσει την άνεση της γαλάριας, τα τελευταία καθίσματα του λεωφορείου. Είχαν αφήσει τις τσάντες τους και συζητούσαν για τα μαθήματα της ημέρας που είχαν μπροστά τους ως που ακούστηκε το γέλιο του Φίλιππου από μπροστά.΄

-Ξέρω πολλά κορίτσια που θα ήθελαν να είναι με τον αδερφό σου και να τον ακούν να γελάει, είπε η Οφήλια. Κάνει θραύση. Σκέψου ότι μερικές μου ζητήσανε να μεσολαβήσω μιας και ξέρουν ότι είναι συγχωριανός και περνάμε μαζί ώρα στο λεωφορείο. Ακόμα και η Νάντια η Χαράμη που αλλιώς δεν καταδέχεται να μου μιλήσει.

-Αυτή ήρθε και σε' μένα, σχολίασε με έναν μορφασμό η Αγγελική.

-Και μάλλον τα κατάφερε, είπε η Οφήλια. Τους είδα μια μέρα μαζί πίσω από το λεβητοστάσιο, ξέρεις που πάνε τα αγόρια να καπνίσουν.

-Αλήθεια; Α το παλιοθήλυκο! Πρέπει να μιλήσω με τον Φίλιππο, τι βρίσκει στο τσουλί...

Η Αγγελική σταμάτησε απότομα και κοίταξε γύρω αλλά δε βρισκόταν κοντά τους κανείς.

-Δεν μας ακούνε, είπε η Οφήλια, εκφράσου ελευθέρα.

-Άσε μην το κάνω καλύτερα, δεν ξέρεις τι σκέφτομαι γι' αυτή τη βρώμα. Και θα τα ψάλω και στον Φίλιππο αν είναι μαζί της, γιατί δε μπορεί να βρει μια γλυκιά κοπέλα σαν εσένα;