Μυστικά

Κεφάλαιο Όγδοο

Ο Αλέξης που προπορευόταν στάθηκε. Το χιόνι έπεφτε πυκνό αλλοιώνοντας τα σχήματα και την προοπτική όσων έβλεπαν. Οι υπόλοιποι μαζεύτηκαν κοντά του.

-Τι είναι; ρώτησε η αδερφή του.

-Έπρεπε να βλέπουμε το χωριό, είπε ο Αλέξης, χάσαμε το δρόμο φοβάμαι.

-Που; ρώτησε ο Φίλιππος. Προσπεράσαμε λες τη διασταύρωση;

-Πιθανόν, και δεν ξέρω που είμαστε.

Μουρμουρητά ανησυχίας ακούστηκαν από τους μικρότερους της παρέας. Είχαν αναγκαστεί να βγουν από το δρόμο για να παρακάμψουν το εμπόδιο του στοιβαγμένου χιονιού και τώρα δεν ήταν σίγουροι που βρίσκονταν.

-Αν χάσαμε το δρόμο εκεί όντως τώρα πρέπει να είμαστε κάπου μέσα στα χωράφια στον άγιο Στέφανο.

-Δεν είναι απίθανο, είπε ο Αλέξης. Πρέπει να κόψουμε βόρεια.

-Δύσκολο μέσα στο σκοτάδι, και δεν είναι καλός ο δρόμος. Μήπως να πάμε πίσω;

-Αν χάσαμε την διασταύρωση μια φορά, είπε ήσυχα ο Ρωμανός, ποιος μας λέει ότι θα τη βρούμε αυτή τη φορά;

Ο Αλέξης κοίταξε γύρω.

-Αν δεν μπορούμε να πάμε στο χωριό από δω και δεν πάμε και πίσω, τι θα κάνουμε; Εδώ δεν μπορούμε να μείνουμε.

-Σίγουρα όχι, ο καιρός επιδεινώνεται και όσο περνάει η ώρα θα δυναμώνει το κρύο.

-Ας προχωρήσουμε, είπε η Αγγελική. Αν είμαστε στην περιοχή αγίου Στεφάνου θα βρω σύντομα κάποιο σημείο αναγνωρίσεως.

Μπήκε με τον Αλέξη μπροστά πιάσανε τη συζήτηση καθώς ξεκινούσαν και πάλι.

-Ηγέτης σαν τον αδερφό σου, είπε ο Αλέξης.

Η Αγγελική χαμογέλασε και παρά το κρύο κοκκίνισε.

-Μπα εκείνος είναι ο ηγέτης, απλά τώρα πρέπει να φροντίσει λίγο την Οφήλια, εγώ δεν είμαι τόσο δυνατή.

-Ε είσαι και κοπέλα, δεν θα ήταν καλό να έχεις τα μπράτσα του Φίλιππου.

-Δεν σου αρέσουν οι γυμνασμένες; τον πείραξε η Αγγελική.

-Άλλο γυμνασμένη άλλο σαν παλαιστής, είπε ο Αλέξης, να μη χάνει και τη θηλυκότητά της.

Η Αγγελική του έριξε μια ματιά και χαμογέλασε, το βλέμμα που της ανταπέδωσε έκανε φανερό ότι της άρεσε.