Ilang araw din akong nakakatanggap ng ganun, every other day, different flowers of different colors. Iba't ibang klase ng cards. Sino kaya yun? At bakit ganun si Marion? Parang mapusok na sya.
'Di na nya ako kinukulit, 'di rin nya ako kinakausap unless academic matters. Anong nagawa kong masama? Simula ng nagsidating 'tong "SECRET ADMIRER" things na 'to, ganun na sya, And finally, that day came.
Pres,
Meet me by the lake at the back of the school's main building. I've thought of this, and I guess this would be the perfect time to tell you who I am.
Hope to see you.
-Secret Admirer
Gulat na gulat ako ha, FINALLY, makikilala ko na sya.
Pumunta ako sa lake. At andun sya... isang matangkad na lalaki, maputi, naka tux sya, ano meron? KASAL? Pero oo, presentable sya. Humarap sya sa'kin at laking gulat ko na sya yung CEO/ anak ng may ari ng school. Si...OMG. Si Drew Batherson! Oo, foreigner sya, well half. Sabi nila, he transferred from the US to the Philippines since he was 8. and he's of the same age as me. So for 8 years, syempre, natuto na sya ng tagalog na fluent. He was not one of my classmate kasi he's in a private class. Sya lang, then yung professors. Ayaw kasi ng dad nya na masyadong exposed yung anak nya sa ganun, sabi ng iba't ibang sources.
"Hey." sabi nya as he waved his right hand once.
"Hi." medyo nahihiya ako so mahina yung boses ko.
"What's with the low voice? Don't be shy. Haha." ang hot ng boses nya. OMFG.
"I'm sorry. I'm not used to speaking to people in high authority, by high, I mean..HIGH."
"Oh, Get used to it." then he winked.
OMGhad! Ano ba 'to?! ILUSYON?! PANAGINIP?! TENGENE! TOTOOOOO!
Then humaba yung conversation namin, nilapit nya yung mukha nya sa mukha ko.. pumikit ako, omg. at hinalikan nya ako sa pisngi. nung binuksan ko yung mata ko, napatingin ako sa may likod nung puno.
"Oh my god!" napasigaw ako
"Wait why?"
"I think I saw someone. Wait for just a sec." sabi ko, OMY. Nakita ko si Marion.. Andun sya.. nanuod sa lahat ng nangyari.. tapos nung nakita ko sya, bigla syang nagwalk out.. sa may paanan ng puno. may maliit na box, bouquet at letter.. Sinundan pala nya ako..
will you be mine?
yan, yan ung nakasulat sa letter.. ung box, binuksan ko, may singsing.. napaluha naman ako saglit, itinago ko sa bulsa ko ang letter tsaka yung singsing, iniwan ko muna yung roses dun at bumalik kay Drew.
"What happened back there?"
"Wala, kala ko kasi kung ano. I gotta get going, I still have a class." nagsinungaling ako, free time ko pa nun sana, pero hahanapin ko si Marion
"Okay, see you then some other time. Thanks." he hugged me then let go, so I walked away. Nagbuntong hininga uli ako, ano ba kasing nangyayari? NAKAKALOKA, wala pang mapagsabihan ng mga ganto, kasi naman si Danica, nasa italy pa. mga one more week, saka pa sya babalik. I took of with the roses on my hand.
So, hinanap ko si Marion.
==============================================================================
MARION's POV
So andun ako sa may puno, aaminin ko na sana nang makita ko si Drew (oo kilala ko sya, CEO kaya sya tsaka anak sya ng may ari ng school) na hinalikan si Alex sa pisngi.. andun nakita ako ng babaeng sana ay magiging akin. Iniwan ko dun ung roses, ung singsing tsaka yung sulat. Baka sakaling makita nya...SANA.
tangina MARION TAMA NA ANG DRAMA. Sinampal ko sarili ko. ang tanga mo. MARION ANG TAAANGAAAAAAAAAAAAA MO. Makikipagkompetensya ka pa sa CEO pa. tanginis sobra.
Ngayon, andto ako sa park sa loob ng campus, nakaupo sa may swing, as i saw the empty seat beside me, i thought of her. We should have been happy together, swingin' around here.
That should be me, the one who kissed her. Pero hindi.
I saw her approaching, ayan na sya, oo sya nga, may hawak syang roses? Yan ba yung supposed to be ibibigay ko o bigay nanaman ng hampaslupang yun? Eto na sya, malapit na.
"Marion, we need to talk." sabi nya, parang malungkot sya, hindi ko maintindihan. Nagpatay malisya nlng ako..
"Huh? Sino? Ako? Bakit?"
"Were you the one who was standing behind that tree, at ung nagiwan ng mga roses, letter at singsing?"
"Wala akong alam sa sinasabi mo."
"I saw you there, dont even lie to me."
"Huh? Why would I lie?"
"Aba malay ko. Just tell me."
"Ewan ko nga eh, alam mo yun? EWAN KO........ May gusto ako sayo, ok?!" nagulantang sya, natakluban ko yung bibig ko, at binitiwan 'to ulit. Hinalikan ako ni Alexandra. Ang lambot ng labi nya.. sobra.
"Ako rin"
"Anong ako rin?" tanong ko
"Mahal rin kita, Marion." nagulat ako.. sobrang nagulat sa sinabi nya... mahal nya ako?!
ang swerte ko naman. ang ganda nya.. oo, aaminin ko na. lagi ko man syang inaasar, pero un lang paraan para maging malapit kami. kahit na sira ulo ako, MARUNONG NMAN AKO MAGMAHAL.
At lahat nagbago..
==============================================================================
POV: Alexandra De Vera
There and Then, nag-aminan na kami, niyakap nya ako, he cupped my face and kissed me lightly.. para kaming mga bata, kasi nasa swing pa kami nun. I laughed to myself.
"Oh bakit natatawa ka?"
"Para kasi tayong mga bata."
tinitigan nya ako, at bumulong..
"Mahal kita, sobra sobra pa."
"Ako rin, mahal kita." sinabi ko sakanya, nakangiti ako
"Ang ganda mo naman pala pag nakangiti eh."
"Ahe..hindi naman."
"Tss. Pahumble pa."
"'Di naman kasi talaga eh."
Niyakap ko sya, ng mahigpit.
"Kahit pala masungit ka, marunong kang maglambing." paasar nyang sinabi
"Ikaw naman, TAO AKO ANO?!" tumawa ako
"Ang cute mong tumawa." naka titig parin sya sakin.. kinuha ung singsing sa bulsa ko at inilagay sa kamay ko..
"Sa'kin ka na ha." he added.
"Oo.. sayo lang.."
==============================================================================
